Back to Bali

De nacht is vrij aardig gelopen voor Sander, hij voelt zich weer wat beter. Suus loopt naar de receptie om een ontbijtje te bestellen en komt terug met de slappe lach. De dame zag Suus aankomen lopen en zette uit automatisme weer een nieuwe wc-rol neer. Daar kwam ze nogal vaak om vragen de afgelopen dagen. Maar de vele spuiten van dokter Agung hebben gewerkt: geen wc-rol meer nodig voor Sander.

De tickets voor de boot waren retourtjes met vastgelegde terugreis, dus vandaag moeten we weer terug. Sander heeft zo goed als niks van het eiland gezien, maar is ook helemaal klaar met het stof, de rommel en de paardenpoep. De mooie heldere zee, de gezellige barretjes en de zeeschildpadden kunnen hem even gestolen worden. We smeren ons nog in met muggenspul voor Lise en Deet voor ons en lopen naar het strand om op de boot te kunnen. Die vaart gewoon het strand op. Lise wordt door een van de medewerkers aangepakt en ook wij klimmen aan boord. Er zijn weer priority seats voor mensen met kinderen. Handig, zo´n Lise! De terugreis gaat voorspoedig. Suus zit op het achterdek te chillen en Lise en Sander slapen in de boot. In Padang Bai worden we een busje in gedirigeerd naar Seminyak, de transfer naar het hotel inclusief. We zitten bij een grote groep Australische jongens in de bus, dus de muziek gaat hard aan. Nice.

De Australiërs worden gedropt bij het Marriot hotel. Eén van de duurste hotels hier. Wij zitten in het Harris hotel, niet zo sjiek als dat in Surabaya, maar helemaal prima. Seminyak is tegen Kuta aangebouwd en vol met toeristen. Het zit vol met hele grote resorts, bars, restaurants en winkels. Niet echt authentiek Bali. In het hotel checken we nog even Facebook en nieuwssites voor het laatste nieuws over Mount Agung. Er zijn weer meer mensen geëvacueerd en het risicolevel blijft onverminderd hoog. Op straat hoor je niemand over de vulkaan. Alleen als je er expliciet naar vraagt dan vertelt men wat ze er van weten en dat is meestal niet meer dan wat wij weten. Dat maakt het wel vrij bizar. Als we geen facebook hadden, hadden we wellicht niet eens geweten dat er überhaupt iets aan de hand is. De Balinezen praten er ook niet veel over. Deels omdat ze bang zijn dat toeristen weg blijven, dat is tenslotte toch de grootste inkomstenbron. Aan de andere kant vinden ze ook dat de westerlingen (toeristen en expats) maar overdrijven met hun voorzorgsmaatregelen zoals stofmaskers. Zij zijn ervan overtuigd dat als je niet op of direct aan de vulkaan woont, je niks kan overkomen.

We chillen even op de kamer, drinken ons welkomstdrankje en gaan een stuk lopen. Ter hoogte van de hippe club Ku De Ta willen we het strand op. Er staat bewaking. Overal is bewaking, ieder resort, bar, club heeft zijn eigen securitymannetjes. We willen teruglopen omdat we naar het strand willen maar de securityman wenkt ons. Het is gewoon een public beach en je kunt er langs de club op, ze willen alleen effe in je tas kijken. We vragen ons af waar al die mannetjes voor zijn. Die resorts hier zijn groot en sjiek, zou men een aanslag verwachten? Of is het om al die toeristen een veilig gevoel te geven? Of werkverschaffing? Ze zwaaien in ieder geval allemaal vrolijk naar Lise “Helloooo!”.

Op het strand lopen we een heel eind naar het noorden om vervolgens terug te lopen en bij een gezellige tent op Double Six Beach in zitzakken neer te ploffen om wat te eten en te drinken. Voor ons ligt een grote bult zand die Lise gaat vertrappen. Even later komt er een jongetje aan en die zet een zuur gezicht op. Die bult was blijkbaar een kasteel. Als Lise en de jongen even later samen het kasteel gaan bouwen zeggen we maar niet dat Lise de sloopkogel is geweest. Na een tijdje spelen komt er een zwerfhond aan, die lopen hier in grote getale rond. Hij plast recht over het kasteel heen. “I won´t touch this anymore” zegt het Australische mannetje verdrietig.

Er lopen veel verkopers rond die in Lise een makkelijke prooi zien om hun waar aan te verkopen. Lise kijkt dan iedere keer strak voor zich uit en schudt nee. Nu komt er weer een aan met een lopend paard, een zwemmende vis die verlicht is met ledlichtjes in alle kleuren en een nep-Elsa toverstaf met dezelfde ledlichtjes en muziek. Omdat Lise´s toiletbezoek goed gaat mag ze een cadeautje uitzoeken en ze kiest de prachtige Chinese Elsa variant. We besluiten terug te lopen naar het hotel en Lise zet de staf de hele tijd aan en zingt mee “Let it gooooo, let it gooooo, huhuuuhuhuhhuhooooooohhooooo”. Het geluid is best hard en de verlichting is behoorlijk fel dus we hebben volop bekijks. Iedereen lacht naar en om haar en zelfs de securitymannetjes zingen mee met Elsa. Als we bij het hotel komen en ons eigen securitymannetje ziet haar verlichtte toverstaf, begint hij ook met de verlichtte stok te zwaaien die hij gebruikt om de auto's te seinen. En zo staan Lise en ons securitymannetje samen op straat te dansen. In het hotel kijken we nog Disney channel en gaan met z´n allen in het grote bed slapen.