Kilometervreter

Ons transport komt om 10 uur. Ontbijt om 9 uur. De wekker staat op half 8. Meestal betekent deze ruime planning dat we ontzettend moeten haasten om net te laat bij de uitgang van de homestay te staan. Vandaag is een unicum. Om 9 uur zijn de tassen ingepakt, wordt het ontbijt gebracht en kunnen we rustig ontbijten. Voor de laatste keer met uitzicht over de rijstvelden.

Onze driver staat klaar. Zijn naam is Made. Komt omdat ie het zesde kind van zijn ouders is. Wayan is het oudste kind. Vervolgens Made, daarna nog twee namen en dan beginnen ze opnieuw bij Wayan. De helft van de mensen die wij ontmoeten heet dus Wayan. Vandaag rijden we van Ubud naar Lovina, met onderweg een aantal highlights.

Omdat de organisatie waar we deze driver geboekt hebben van een Australische eigenaaresse is, zit er zowaar een autostoeltje in. We vragen Made of zijn kinderen ook in een autostoel zitten. Nee joh, gewoon op de achterbank. En ook met zijn hele gezin van vier op de scooter. Hij vraagt of onze regels net zo streng zijn als in Aussie. Yep. Waarschijnlijk vinden ze ons aanstellers terwijl wij hen onverantwoord vinden. Het scheelt wel dat auto's hier echt niet hard kunnen rijden. We zetten Lise in het autostoeltje. We stoppen nog even bij de Starbucks omdat Suus koffie wil. Omdat we nergens mogen stoppen rijdt Made een rondje over de ontzettend drukke markt.

Bij iedere kruising waar we rechtdoor gaan zet hij de alarmlichten aan. Something wrong? Neehoor, dat doen ze dus allemaal, linkerknipperlicht voor linksaf, rechter voor rechtsaf en allebei voor rechtdoor. Op naar Mas, het plaatsje waar ze veel hout bewerken. Er zijn ontzettend veel kleine werkplaatsen waar de meest fantastische houtsnijwerken en beelden staan. Tafelbladen, deuren, paarden op ware grootte, you name it, they have it. Bij een shop stoppen we en kijken hoe de werknemers op de grond aan allerlei objecten zitten te werken. In de winkel kopen we een klein souvenirtje.

We gaan op weg naar het noorden. Onderweg stoppen we bij een fruitstalletje waar ze durian verkopen. Een vrucht die ontzettend stinkt, maar erg lekker smaakt. Veel toeristen gaan er van over hun nek. De vrucht is op veel plekken verboden in het openbaar vervoer vanwege de stank. Suus besluit de durian challenge aan te gaan: flink ruiken aan een stuk durian. En...eigenlijk stinkt het helemaal niet zo vinden we allebei. Onze chauffeur is zo onder de indruk van ons (niet aanwezige?) reukorgaan dat hij een foto appt in de groepsapp van zijn collega's. Suus vindt de vrucht lekker smaken, Sander en Lise vinden het eigenlijk viezer smaken dan ruiken. We krijgen een zakje jackfruit mee voor onderweg.

Op naar de volgende stop: Ulun Danu Deratan. Een tempel aan het meer. Onderweg zijn er ontzettend veel bruiloften. Dat komt omdat de priesters hebben gezegd dat vandaag een goede dag is om te trouwen. Dus dat doet men ook massaal. Vandaag is ook een dag voor heel veel andere ceremonies in de tempel. Dat resulteert in een gigantisch lange file op de doorgaande weg naar Lovina. Na minstens twee uur stapvoets rijden komen we aan bij de tempel. Het complex is mooi, maar niet meer of minder bijzonder dan de andere tempels die we hebben gezien. Wat wel speciaal is zijn al die ceremonies. Balinezen staan in de rij om gezegend te worden of mee te doen aan andere rituelen. Heel bijzonder. Er liggen mooie offers van bloemen en koekjes. Een gezelschap heeft een eend bij zich en vaart het meer op. Hopelijk wordt de eend vrijgelaten ten teken van een offer, maar we vrezen dat de eend niet meer onder ons is.

Op het complex is niet alleen een tempel met bijgebouwen, maar ook restaurants en een speeltuin. Lise speelt tussen en met de Indonesische kindjes op de verveloze en piepende speeltoestellen.

We rijden vervolgens naar een hele grote schommel waar je mooie foto's kunt maken. Als we zien dat je entree moet betalen en het ontzettend druk is met toeristen besluiten we om verder te rijden. Dit is niks voor ons. Dan maar naar Git Git, een mooie waterval. Op de parkeerplaats worden we lastig gevallen door een gids. Hebben we die nodig? Alleen als je alle drie de watervallen wil zien, volgens de chauffeur. We slaan de gids dus af. Onzin. We lopen naar de waterval. Het is best ver lopen met steile klimmen. Onderweg worden we lastig gevallen door kindverkopers. Geen verkopers die kinderen verkopen, maar kinderen die armbandjes verkopen. Ze zingen er ook bij. Heel zielig. We besluiten niks te kopen. “Waarom niet?” vraagt Lise. “Als niemand iets koopt dan hoeven ze dat misschien niet meer te doen en mogen ze naar school van hun moeder”. Maar of dat echt waar is, geen idee. We komen bij een soort van ticketshop waar we voor de entree moeten betalen. Dit ziet er niet heel echt uit, maar we besluiten toch maar te betalen en niet moeilijk te doen. Vervolgens zien we een watervalletje. Niet echt spectaculair. Het pad loopt verder en splitst zich. Welke kant moeten we nu op? We hebben er eigenlijk echt geen zin in. We willen gewoon naar Lovina en zijn klaar met dit soort uitstapjes. Bovendien vindt Lise de herrie van de waterval “akelig”, zoals ze zelf zegt. Suus en Lise lopen terug en Sander gaat toch even checken of ze nu niet het mooiste natuurverschijnsel van Bali gaan missen. Voor Sander loopt een gids met een Duits groepje. De gids houdt expres de boel op zodat Sander niet kan volgen waar hij heen moet. Sander kiest het linkerpad, maar dat voert al vrij snel naar boven. Een paar Russen vragen of dit de weg is naar de water fall. Geen idee. Zij lopen door, Sander terug. Op het andere pad loopt het Duitse groepje. Onderweg spreekt hij een Frans en Spaans stel die ook de weg zoeken. De Spanjaard is boos omdat hij veel te veel voor de fake tickets moest betalen, maar hij heeft het ook allemaal weer teruggeclaimd. Wij hebben lang niet zoveel betaald, slechts een paar euro, maar Sander besluit om het geld ook terug te vragen. Eenmaal terug bij de ticketshop is iedereen verdwenen en staat er alleen een oud vrouwtje dat er zogenaamd niks van snapt. Ach jaaa..

We kletsen volop met Made. Over zijn leven op Bali. Hiervoor werkte hij voor een groot bedrijf, maar dat leverde hem teveel stress op. Daarom is hij toeristen gaan rondrijden. Hij heeft vijf oudere zussen. Aangezien de zoon in het huis van zijn ouders blijft wonen en voor hen zorgt moesten zijn ouders dus wat kinderen erbij maken. Zijn kinderen gaan naar school, zijn moeder past op en zijn vrouw werkt in een supermarkt. Dat wij niet getrouwd zijn en wel een kind hebben verbaast hem. Made, en ook onze gids bij het fietsen, vertelt dat ze rond hun zeventiende hun tanden laten vijlen, als een soort ritueel. Daar snappen wij dan weer vrij weinig van.

Na een hele dag in de auto komen we rond 17.00 uur aan in Lovina. Daar draaien we een zandpad op naar onze homestay. Er staat een bordje “Balinda” met vijf sterren eronder. Made begint te lachen en gelooft niks van die vijf sterren en wij ook niet. We hebben een simpele kamer, met een hangslotje op de deur. Lovina staat bekend om het spotten van dolfijnen. Verder is er ook helemaal niets te doen. We hebben hier twee nachten geboekt maar besluiten eigenlijk al vrij snel dat we morgen terug naar Ubud gaan en dan de boot naar Gili vanuit Padangbai te nemen. Dan hoeven we niet vanaf Amed, waar lang niet zoveel boten vertrekken en blijven we ook verder van de nog steeds rommelende vulkaan Mount Agung af. Om de uitbarsting tegen te gaan zijn er gisteren speciale ceremonies gehouden. Tot nu toe heeft dat niet geholpen en blijft het gevaar “level 3”.

's Avonds zoeken we een restaurant dat we als tip hebben gekregen. We lopen door een voetpad langs het strand af waar mensen in kleine hutjes wonen. Het ziet er armoedig uit, maar men is oprecht supervriendelijk. Als het restaurant te ver weg blijkt te zijn draaien we om en gaan we ergens anders zitten. Een paar tieners wil weer Engels met ons oefenen. Of we een paar minuten tijd hebben. Tuurlijk. Ze hebben exact dezelfde vragen als de studenten gisteren in Ubud, toch op bijna 4 uur rijden hier vandaan. Waarschijnlijk hetzelfde lesmateriaal :-). Alles wordt gefilmd. We zijn benieuwd of dat integraal wordt uitgezonden in de klas. Lise vraagt zelf of ze met de jongeren op de foto mag en ook met Sander worden er selfies gemaakt.

Het strand is hier zwart lavazand en ligt bezaaid met afval. We lopen naar een restaurant aan het strand. Het eten is goedkoop en smaakt nergens naar. Net als we willen gaan begint er een bandje te spelen. En zeker niet onaardig, dus besluiten we te blijven zitten en hier de verslagen te typen. Helaas zitten we aan de rand van het restaurant en horen we de live muziek van de buren even goed. Ook hier lopen weer veel kinderen armbandjes te verkopen. Als we het echt te zielig vinden geven we één van hen een paar duizend Rupiah. Het wordt steeds drukker in het restaurant en het is echt gezellig. Lise danst erop los en we hebben uiteindelijk toch nog een heel gezellige avond. We lopen terug naar het huisje en merken dat we de deur alleen van de buitenkant op slot kunnen doen. We slapen dus met een open deur vanavond. Toch zijn we niet echt bang dat er iets gebeurd. Op Bali is karma erg belangrijk, en er is dus weinig criminaliteit.