Go go, manta manta!

Oei, dat deed even pijn toen om 6 uur de wekker ging. Snel onze spullen voor vandaag inpakken en om half 7 kwamen ze, zoals afgesproken, ons ontbijtje brengen. Top geregeld! Om 7 uur stonden we klaar bij de ingang van onze homestay omdat we opgehaald zouden worden voor de snorkeltour. Maar ook hier werd het later en later. Sander ging bellen en er werd hem verteld dat de chauffeur er ieder moment kon zijn. En uiteindelijk kwam hij gelukkig toch. Zo gaat het hier gewoon. Wij punctuele Nederlanders hebben daar gewoon wat moeite mee :)

Samen met een aantal andere stelletjes, zaten we in het busje. Lise vroeg zich ineens af hoe het met onze schildpadjes zou zijn: “Zou het goed zijn met de schildpadjes? Zouden ze nog samen zijn?” Ja liefje, vast wel! We werden naar een kantoortje bij de haven van Sanur gebracht waar we moesten betalen en we vervolgens meegenomen werden naar de boot. We moesten een stuk door het water lopen voordat we in de boot konden klimmen. Dus Sander met Lise op z'n arm en Suus met de tassen. Een van de mannen van de boot pakte Lise aan om haar in de boot te tillen, zodat Sander er zelf in kon klimmen. We zochten een plekje en deden Lise haar zwemvest aan. Thuis kochten we een opblaasbaar zwemvest voor dit soort situaties. En daar waren we nu al blij mee. Een snelle check leerde ons dat, ondanks het bordje dat zei dat zwemvesten onder de stoelen lagen, er helemaal geen zwemvesten aan boord waren.

Daar gingen we, op weg naar Nusa Lembongan. De toch van ongeveer een uur verliep erg soepel, gelukkig maar. We zijn alledrie geen helden als het om boten gaat. Eenmaal aangekomen het eiland, kregen we een welkomstdrankje en flippers. We wisten dat dit tourbureau verschillende boten heeft en de kans was groot dat we de grote boot zouden gebruiken voor de snorkeltocht. We hadden afgesproken dat wanneer we toch de kleine boot kregen, Sander en Lise niet mee zouden gaan i.v.m. de veiligheid voor Lise. Zij zouden dan hier op het strand blijven. Maar gelukkig gingen we verder met de boot waarmee we ook waren aangekomen. Niks aan de hand.

De meneer van de boot waarschuwde ons wel dat hij niet kon garanderen dat we manta's zouden zien. Of dat we uberhaupt bij Manta Point konden komen omdat de zee daar behoorlijk ruw was. Het werd dus nog wel spannend want de manta's waren de reden waarom we juist voor deze tour gekozen hadden. Duimen dus!

Dat de zee ruw was, was niet gelogen. De boot klapte keihard op de golven, best wel heftig. We zongen volop liedjes om te zorgen dat Lise niet bang werd maar heel leuk vond ze het ook niet. De boot stopte bij een punt waar veel andere bootjes stil lagen. Verwachtingsvol tuurden we met z'n allen in het water, maar geen manta's te zien. Opeens ging onze boot weer varen, op volle kracht. Een aantal andere boten ook. Waarschijnlijk hadden ze bericht gekregen dat er ergens anders manta's gezien waren. We stopten bij een volgend punt en ja hoor, de mannen van de boot zagen ze. “Go, go, go, manta, manta! Get in the water!!!” Sander is niet zo'n snorkelfan en omdat de zee echt heel wild was, besloot hij met Lise op de boot te blijven. Suus trok als een malle haar flippers aan en zette haar duikbril op en sprong in het water. Ze zwom richting de rest van de mensen maar zag niks. Haar duikbril liep steeds vol met water, wat een geklooi. Opeens kwam de man van de boot en pakte haar bij haar arm. “Look, look!” riep hij, terwijl hij naar beneden wees. Suus dook onderwater, gilde van schrik en kwam meteen weer boven. Wtf, er zwom een gigantisch beest echt vlak onder haar. Ze had zich niet gerealiseerd dat ze zó dichtbij kwamen. Na een seconde dook ze meteen weer onderwater, ze wilde niks missen. De komende drie kwartier waren fantastisch. De manta's zwommen tussen ons door. Omdat ze plankton eten, zwemmen ze aan de oppervlakte. Zodra er een irritante snorkelaar in de weg zwemt, zakken ze iets. Maar echt maar een heel klein beetje waardoor ze echt vlak onder je door zwemmen. Als Suus had gewild, had ze ze met gemak kunnen aanraken. Maar dat mag niet dus deed ze ook niet. Het was wel echt gaaf om te zien hoe sierlijk en rustig deze dieren zich bewegen en hoe groot ze zijn. De man van de boot vertelde later dat we tussen vier manta's in zwommen en dat deze een spanwijdte van ongeveer 2 meter hebben.

Helaas was het tijd om terug naar de boot te gaan. De meneer vroeg nog of Sander niet ook wilde gaan kijken maar Sander bedankte vriendelijk. Alle snorkelaars op de boot waren helemaal hyper. Sommige hadden deze tocht al eerder gemaakt maar zonder manta's gezien te hebben dus we hadden echt geluk. Terwijl iedereen blij zat te zijn, dook er een groep dolfijnen op achter de boot. “Wow, this is our lucky day!!”.

We gingen naar het volgende punt waar we mochten snorkelen. Dit keer gingen ook Sander en Lise mee het water in. Lise met haar zwemvest aan en duikbril op, die we meenamen van thuis. Van de mannen van de boot kregen we een reddingsboei, waar Lise zich aan vast kon houden. Ook kregen we een stuk brood zodat we de vissen konden voeren. Direct onder ons zaten heel veel prachtige vissen. Lise durfde niet met haar hoofd onder water waardoor ze geen idee had wat er allemaal rond haar voetjes zwom. Toch vond ze het super leuk om zo in de zee te zwemmen en vermaakte ze zich opperbest. Sander probeerde even te snorkelen maar hield het al snel voor gezien, het is echt niet zijn ding. Suus bleef bij Sander en Lise maar wel vooral met haar hoofd onder water.

Hierna hebben we nog een snorkelpunt aangedaan waar Sander en Lise ook weer mee in het water zijn geweest. Het laatste officiële punt was bij 'mangrove point'. Overal waar we waren, was de stroming vrij sterk. Bij dit punt zou dat in ons voordeel werken. We werden gedropt en moesten ons door de stroming laten meevoeren. De boot zou ons dan verderop weer oppikken. Sander besloot met Lise op de boot te blijven, Suus ging het water in. Ook hier was het weer erg mooi. Mooi koraal en veel gekleurde vissen. Suus spotte onder andere Nemo, waar ze Lise later enthousiast over vertelde. Omdat we wat tijd over hadden, gingen we naar nog een punt. Daar zaten grote vissen, ruim een meter lang. Suus zag daar ook een zeeschildpad, heel erg gaaf. Dat was vast de mama van Pel en Bintang!

Het snorkelen was klaar en werden terug naar het eiland gebracht. In het restaurant waar we vanmorgen ook werden ontvangen, gingen we lunchen. We mochten kiezen van de kaart en er waren zowaar ook vega opties. Suus koos een Balinese curry, Sander Mie Goreng en voor Lise bestelden we Nasi Goreng. Ondertussen kletsten we gezellig met de andere mensen van ons groepje.

Inmiddels was het een uur of 14.00 en de boot zou pas om 15.30 terug naar Bali vertrekken. We hadden dus nog tijd om zelf rond te kijken. We plukten Lise's emmertje en schepjes uit de tas en gingen naar het strand. Helaas lag zowel het strand als de branding vol met stenen, kapot koraal en zelfs glas. Echt heel relaxed spelen was het dus niet. Gelukkig heeft Lise zich er, terwijl wij goed opletten, goed kunnen vermaken.

Rond 15.15 uur zagen we dat mensen zich verzamelden bij ons boot dus gingen wij daar ook heen. Iemand van onze groep vertelde echter dat de boot kapot was. Shit, wat nu? Blijkbaar was er nog een andere haven en daar ging om 17.00 nog wel een boot. Uit het niets kwamen er een aantal busjes tevoorschijn waar we in moesten stappen. Althans, niemand vertelde ons dat, dat bedachten we zelf maar. We reden over het eiland wat dan direct wel weer een voordeel was; zo zagen we in ieder geval wel iets van Nusa Lembongan!

We kwamen bij een haven en gingen met z'n allen bij een soort supermarktje/cafeetje zitten. Niemand vertelde ons iets maar het zou vast goedkomen. Na ongeveer een uur bleek dat we op de boot mochten. We gingen in de rij staan en gingen gelukkig als één van de eerste aan boord. Gelukkig omdat al snel bleek dat er veel te weinig zitplaatsen waren. Het was een soortgelijke boot als die van vanmorgen maar omdat er nu, denken we, mensen van twee boten op eentje gepropt werden, zat deze veel te vol. Shit, wat doen we? Gaan we toch mee? We kunnen hier ook niet achterblijven, we hebben hier niks bij ons. Nou ja, het komt vast wel goed. Uiteindelijk vertrok de boot maar het was niet gaaf. De boot was echt veel te vol en de zee was vrij wild. We hebben niet relaxed gezeten. Een aantal keer heeft de kapitein de motors zelfs uitgezet omdat we anders te hard over de golven klapten. Shit, shit, we hadden nooit aan boord moeten gaan met Lise maar we kunnen niet terug. Lise had uiteraard wel haar reddingsvest aan en gelukkig sliep ze, dus zij heeft er weinig van meegekregen. Maar wat waren wij blij toen we aankwamen in Sanur. Normaal gesproken, in vliegtuigen bijvoorbeeld, wachten we altijd tot iederen uitgestapt is daarna zelf rustig uit te kunnen stappen. Maar nu wilde Suus zo snel mogelijk van de boot af. Weer door het water en hop,veilig aan land. En natuurlijk, dan is er niks aan de hand en we zijn veilig aangekomen. Maar toch was dit niet fijn, zeker niet met Lise.

Een auto bracht ons terug naar onze homestay waar Suus en Lise nog even het zwembad in doken. Sander gaat op zoek naar de sleutel, die we blijkbaar kwijt zijn. Hij ligt bij de receptie. Waarschijnlijk heeft Suus vanmorgen de deur niet op slot gedaan en de sleutel binnen laten liggen. Daarna douchen we snel en gaan we op zoek naar een leuk plekje om te eten. We wandelen de mainstreet af op zoek naar een restaurant wat we in de Lonely Planet gezien hebben. Maar eerder komen we langs een restaurant waar het gezellig druk is en live muziek wordt wordt gespeeld. We besluiten niet verder te lopen en hier naar binnen te gaan. Het is super gezellig en het eten is heerlijk. Sander eet sate, Suus gadogado en Lise een kindermenu met vis. Zoals overal is hier de bediening super lief en leuk naar Lise maar niet zo bizar als op Java.

Na de heerlijke maaltijden wandelen we terug naar onze homestay. Zoals iedere keer stopt Lise bij ieder offertje. Super schattig maar een wandeling kost zo wel veel tijd. Maar ach, we hebben geen haast. Na een half uurtje zijn we in onze homestay waar we al vrij snel met z'n allen in slaap vallen. Veilig en samen.