Medical Clinic

Na wederom een hele slechte nacht, gaat het nog steeds niet beter met Sander. Hij besluit eindelijk te stoppen met eigenwijs doen en stemt in met het idee om toch maar eens een arts te bezoeken.

Met veel moeite kleed hij zich aan en lopen we naar de Medical Clinic. Gelukkig gaat dat hier allemaal vrij makkelijk, net als in Thailand destijds. Je kan gewoon binnenlopen en je wordt geholpen.

De arts hoort ons verhaal aan en Sander moet op een bed gaan liggen zodat de arts hem kan onderzoeken. De taalbarrière is nog best lastig maar we denken elkaar, soms na iets 5 keer te vragen, redelijk te begrijpen. De arts denkt dat Sander salmonella heeft en adviseert een infuus met vocht, medicijnen en antibiotica. Sander wil eigenlijk niet maar besluit toch akkoord te gaan. Suus checkt ondertussen of alle naalden uit afgesloten verpakkingen komen en of dingen een beetje netjes zijn. De naalden kloppen, de rest is een beetje netjes. Want ja, de standaarden zijn hier nou eenmaal wat anders dan thuis. Ook dat weten we nog uit Thailand.

Het infuus wordt aangesloten en vervolgens wordt er effe getest of Sander allergisch is voor de antibiotica door het recht in zijn arm te prikken, Auw! Dat lijkt niet zo te zijn en de medicijnen en antibiotica worden bijgespoten in het infuus. Dat gaat via hetzelfde slangetje, heel anders dan bij de bloedbank als er proefbuisjes worden afgenomen. We hebben oprecht geen idee of dat zo de bedoeling is. Daarna wordt Sander verplaatst naar een andere kamer. Het is allemaal een beetje smoezelig. De planning is dat het infuus zo'n 5 uur aangesloten moet blijven en met de hoop dat Sander zich daarna al beter voelt. We besluiten dat even af te wachten voordat we de knoop doorhakken over de terugreis met de boot. Die staat eigenlijk geboekt voor morgen maar als Sander zich niet beter voelt dan gaat dat niet lukken op deze manier.

De arts heet dr. Agung. Net als de vulkaan die op uitbarsten staat. Dat klopt, hij vertelt dat hij daar uit de buurt komt. Op de vraag of zijn familie veilig is, vertelt hij dat ze geëvacueerd zijn. Hij denkt zelf dat de vulkaan misschien vandaag wel uitbarst. Wij volgen al het nieuws op de voet maar er is nog geen officieel nieuws.

Terwijl Sander aan het infuus ligt, gaan Suus en Lise even wat boodschapjes doen. Volgens de arts is het wel goed als Sander iets eet dus we gaan op zoek naar droge crackers en meer water. Eenmaal terug in de Medical Clinic voelt Sander zich al ietsje beter. De tweede zak met vocht is al aangesloten en hij heeft naast de medicijnen via het infuus ook pillen gekregen.

Suus en Lise besluiten hier te wachten. We loggen illegaal in op het wifi netwerk van het naastgelegen restaurant. Overigens is dat het restaurant waar Sander eerder de vis at en misschien dus wel de boosdoener is. Sander heeft deze reis ongeveer drie keer niet-vegetarisch gegeten en dat was dus toch nog één keer teveel. Misschien hebben het restaurant en de kliniek wel een dealtje waarbij het restaurant klanten levert aan de kliniek ;). Qua wifi zijn we vast niet de eerste die hier in de kliniek inloggen aangezien de arts het wifi password uit zijn hoofd kent.

We wachten en wachten. Lise kijkt eindeloos filmpjes op de tablet en eet koekjes en lolly's. Al onze opvoedprincipes worden overboord gegooid. Consequent zijn doen we wel weer als alles weer normaal is. Ondertussen loopt er een (zwerf?)kitten de kamer in. Super schattig maar natuurlijk ondenkbaar in een 'ziekenhuis'. Ook bij een bezoek aan het toilet geeft Sander aan dat wederom bewezen wordt dat de standaarden anders zijn dan bij ons. Brrr. De arts komt af en toe kijken. Komt zoiets vaak voor? Jahoor, gisteren ook iemand en vandaag ligt er ook al iemand in een hotel aan de slangen. En hij is een van de vele clinics hier...

Sander krijgt zijn derde zak vocht in het infuus. Het gaat nog zeker twee uur duren. Gelukkig knapt hij langzaamaan wel wat op. Lise is het wachten en stilzitten, begrijpelijk, beu dus Suus en Lise gaan weer even op pad. Lise moet plassen dus besluiten ze terug te gaan naar de homestay. Deze is nu gelukkig schoongemaakt. We hebben zelfs schone lakens gekregen, ook al blijven we nog maar een nacht. Suus en Lise zijn allebei heel moe dus gaan maar even op bed liggen. Suus loopt ook al een week met buikpijn. Dat is iets wat ze vaker heeft sinds haar operatie maar hier is het net wat vaker en erger. Dit in combinatie met de slechte afgelopen nachten, maakt dat ook zij op haar laatste benen loopt. En omdat we er natuurlijk wel alles aan willen doen om het voor Lise zo goed en leuk mogelijk te maken, kunnen we het ons niet veroorloven om allebei ziek in bed te liggen. Gelukkig redt Suus het nog redelijk op een flinke dosis paracetamol.

Rond 16.00 uur zijn Suus en Lise terug in de kliniek. Sander is zichtbaar opgeknapt. Hij krijgt weer een spuit antibiotica in zijn infuus maar gaat vervolgens heel wazig zien. Daar schrikt hij uiteraard van maar is volgens de arts een bijwerking van de medicijnen en trekt het zo weg. Dat is gelukkig ook zo. Het is wel echt een paardenmiddel wat hij krijgt. In Nederland zijn ze sowieso een stuk terughoudender met antibiotica, maar hier wordt echt van alles naar binnen gespoten. Sander krijgt nog een hele lading medicijnen mee waarbij de verpleger op de zakjes schrijft wat Sander wanneer moet innemen. Ook krijgen we de rekening en daar schrikken we een beetje van. Alles is hier natuurlijk een stuk goedkoper dan thuis maar deze rekening is pittig. Ruim €500 lichter mag Sander na 7 uur infuus naar huis. Maar ach, het is voor een goed doel, salmonella is niet niks. We zijn vooral blij dat Lise niet van de vis wilde proeven een paar dagen geleden. De rekening hopen we bij de verzekering te kunnen declareren. Er zit zelfs een brief bij in Indonesisch steenkolen Engels wat de diagnose en behandeling is geweest.

We gaan terug naar de homestay waar Sander op bed gaat liggen. Ondanks dat hij zich echt beter voelt dan vanmorgen, is hij nog alles behalve fit. Suus en Lise gaan snel wat eten, leveren een van de fietsen in en doen nog wat boodschappen. Voor Sander een droog broodje want hij moet wel eten maar voorzichtig. En sowieso voorlopig geen Bintang meer aangezien hij de antibiotica kuur moet afmaken.

Suus brengt Lise terug naar de homestay waar Sander haar wast. Door al het zand zijn we constant vies en stoffig, dat zijn we inmiddels wel een beetje beu. Suus gaat ondertussen de andere fiets terugbrengen. Beide keren is er niemand bij het stalletje, maar iemand die er ook rondhangt zegt dat het wel goed is zo. En dat geloven we oprecht. De verhuur van snorkels en fietsen gaat hier op onderling vertrouwen.

Sander vogelt ondertussen uit wat hij wanneer allemaal aan medicijnen moet innemen. Rond 20.00 uur zijn we allemaal terug op de kamer. We zijn gesloopt. Het is ook echt heel jammer, Gili Trawangan is een prachtig eiland met een leuke sfeer. De bedoeling was om hier een aantal dagen te genieten en te relaxen aan het zwembad of in het prachtige helder blauwe water. Dat is niet helemaal gelukt. Gelukkig hebben we absoluut ook wel hele leuke dingen meegemaakt. Maar morgen gaan we alweer terug naar Bali. Voor de laatste dagen van onze reis hadden we nog geen bestemming in gedachten. We besluiten nu dat we naar Seminyak gaan. We zoeken een luxe hotel om toch echt bij te komen, uploaden de verslagen die Suus vandaag stukje bij beetje getypt heeft en gaan daarna slapen. Het is nog erg vroeg maar we kunnen niet meer.