Even rustig aan doen

Vandaag slapen we uit, wat een luxe. We hoeven helemaal niks. Gili Trawangan is geen groot eiland en we zijn hier 4 dagen dus tijd genoeg om te relaxen. Ondanks dat we uiteindelijk toch redelijk op tijd wakker zijn, is het fijn om eens geen wekker te hoeven zetten.

We bestellen ons ontbijt bij de receptie en eten het daar ook op. Helaas voelt Sander zich nog steeds niet lekker en Lise is nog doodmoe. We chillen dus even op onze kamer met een filmpje en onze pokkies en zowel Lise als Sander vallen weer in slaap. Suus besluit toch even op pad te gaan en loopt de strip af naar het zuiden van eiland. Daar rust ze even uit op een terrasje met een ijskoffie en een stukje cheesecake. Of tenminste, ze krijgt een gigantisch stuk maar laat 80% in een doosje to go doen voor Sander en Lise. Dan wandelt ze weer terug en doet ondweg wat boodschapjes. Ze is blij als ze terug is bij het homestay want het is ontzettend heet en ze heeft veel te weinig gedronken. Een beetje dizzy gaat ze op bed liggen naast Sander en Lise, die nog steeds slapen.

Na een tijdje worden Lise en Sander wakker. Sander voelt zich nog steeds ziek. Hij baalt er echt van maar er is niks aan te doen. We besluiten dat Suus en Lise wel iets gaan doen. Ze gaan op pad om een fiets te huren. Dat kan hier overal maar het vinden van een fiets met kinderzitje is nog best een uitdaging. Uiteindelijk lukt het. Suus moet haar voornaam doorgeven en welk hotel we verblijven. Het gaat allemaal op goed vertrouwen. Het is wel echt een crappy fiets. En het kinderzit zit met een beugel op de stang van de fiets, zonder riempjes of iets dergelijks. Nou ja, go with the flow. Door de drukte op straat kunnen we niet hard fietsen, dat scheelt. We fietsen een stukje als Sander belt. Hij voelt zich beter en wil graag mee fietsen. Dus Suus en Lise fietsen weer terug en Sander komt ons tegemoet gelopen. We huren nog een fiets en gaan samen op pad.

In het zuiden van eiland zit een manege waar Suus graag even wil kijken dus daar fietsen we heen. De manage is snel gevonden en we rijden het terrein op. Het idee was eigenlijk om even te informeren naar de mogelijkheden maar de jongen vraagt of we meteen willen gaan. Ja, dat kan natuurlijk ook. Hij maakt een paard voor ons klaar, Diva. Suus stijgt op en Sander zet Lise voor op het zadel. Daar gaan we. Er lopen twee mannen mee en dat is op zich wel fijn. Suus mag zelf rijden maar het idee dat ze er zijn, is prettig. Suus heeft een aantal jaren gereden als kind en op zich is het net als fietsen, je verleert het niet. Maar met Lise erbij is toch extra spannend en Suus is meer bezig met Lise vast houden dan met Diva onder controle te houden. Sander loopt mee en maakt foto's.

We wandelen op ons gemak richting het strand en gaan zelfs een stukje het water in. De zon begint onder te gaan en ondanks dat het bewolkt is, is het prachtig. Diva is rustig en wij genieten volop. Na ongeveer een half uur, we hebben een uur geboekt, draaien we om. De jongen begint een heel klein beetje te rennen en Diva draaft mee. Dat vond Lise wel leuk! Dus we besluiten een stukje echt in draf te gaan. De jongen gaat een heel stuk verderop staan en op zijn teken, spoort Suus Diva aan. Zowel Suus als Lise vonden het leuk en dus besluiten we een stapje verder te gaan; in galop over het strand. De jongen en Sander gaan weer een stuk verderop staan, Suus houdt Diva tegen en op het teken gaan we. Woooow, heel gaaf dit. Suus klemt zichzelf goed in het zadel en houdt Lise stevig vast. Als we bij de jongen zijn, stopt Diva. En op dat moment, begint Lise keihard te huilen. Ze is geschrokken, dit ging toch wel iets te hard. Ze wil eraf. Sander tilt haar eraf en ze ook als ze is gekalmeerd, wil ze er niet meer op. Sander zet haar op zijn nek en Suus rijdt alleen verder. We gaan nog een stuk in galop. Maar op dat moment wordt Diva ontzettend onrustig, begint ze te bokken en te springen. Ze landt zelfs bijna op twee meisjes die op handdoek van de zonsondergang aan het genieten zijn. Wat is er ineens aan de hand? En vliegt een drone boven ons en volgens de jongen schrikt ze daarvan en is ze bang. Wij zijn vooral blij dat Lise er net af was. We lopen rustig verder en Lise wil er weer op. Gelukkig, letterlijk meteen weer terug in het zadel.

Eenmaal terug bij de manage bedanken we Diva en de jongens. We praten nog even met de jongen en hij verteld dat hij in de huisjes tussen de stallen woont. Super primitief en stoffig. Toch vragen we ons af of zij ongelukkiger zijn dan wij, ondanks dat ze bijna niks hebben.

We fietsen een stukje terug. Op het strand is het druk met terrasjes en zitzakken. Vanuit hier heb je mooi uitzicht op de zonsondergang. Wij nestelen ons in drie van de zitzakken en drinken een drankje. We hebben uitzicht op Mount Agung, de vulkaan die op uitbarsten staat. We zien dat er rook uitkomt. Bizar dat wij hier zitten te chillen met ons drankje terwijl daar mensen op het punt staan alles kwijt te raken en opgevangen worden in vluchtelingenkampen. We overleggen wat we kunnen doen om te helpen. Overigens heeft Sander nu constant zijn bril bij zich. Als de vulkaan barst en er komt een aswolk vrij, kan dat heel schadelijk zijn i.c.m. zijn lenzen. De wind vanaf bali staat naar het noord westen, dus precies onze kant op.

Als de zon onder is, fietsen we terug naar de strip. Dat is nog best een uitdaging want het is nu natuurlijk donker en zowel de wegen, de fietsen als de paardenkarren zijn niet verlicht. We fietsen met de zaklamp op Sander z'n telefoon en proberen zoveel mogelijk de gaten in de weg te omzeilen.

We stoppen bij een restaurantje om wat te eten. We gaan gezellig op het strand zitten maar al snel begint het te onweren en wordt geadviseerd om binnen te gaan zitten. Dat doen we braaf, op het overdekte balkon. Als snel begint het echter keihard te regenen en worden we ook daar nat. Dan maar echt naar binnen. Zoals altijd, duurt het nu ook heel lang voordat we ons drinken krijgen. We vinden dat gek, ze zouden zoveel meer kunnen verdienen als ze gasten meteen hun drinken zouden serveren. Terwijl we zitten te eten, beginnen de lampen te knipperen en later valt het licht uit. Okay....Na een tijdje gaan ze gelukkig weer aan. We zijn klaar met eten maar het regent nog steeds keihard en het is nog best een stukje naar onze homestay. Sander voelt zich echter weer zieker worden en Suus en Lise zijn moe dat we liever nat regenen dan wachten. Dus gaan we. Het regent echt keihard en binnen notime zijn we volledig doorweekt. Gelukkig is het niet koud. Het ergste is nog dat alles blank staat en je daardoor de gaten in de weg niet ziet. Wonderbaarlijk genoeg komen we zonder te vallen aan bij de homestay. Op ons terras doen we onze kleren uit en springen meteen onder de douche en daarna in bed. Het is pas 21.30 uur maar we zijn kapot en slapen vrij snel.

Na een tijdje worden we wakker van iemand die “hello” roept vanaf ons terras. De stroom blijkt te zijn uitgevallen en er worden noodlampjes en waxinelichtjes neergezet. Het regent nog steeds keihard en alles staat blank. Sander wordt zieker en zieker. Naast ontzettende buikkrampen, heeft hij ook koorts. Suus maakt zich zorgen, zou het voedselvergiftiging zijn of misschien zelfs malaria. Net nu kunnen we niet googelen want vanwege de stroom is er geen wifi en onze telefoons zijn leeg. Sander is ervan overtuigd dat het wel goed gaat komen en dat we het moeten afwachten. Die nacht doen we allebei geen oog dicht. Sander vanwege de pijn, Suus vanwege de zorgen. Gelukkig slaapt Lise wel lekker.