Let's go biking!

Als echte Nederlanders proberen we iedere reis een stukje te fietsen. Zo ook deze keer. Om acht uur worden we opgehaald om te gaan fietsen door de rijstvelden. Normaal gesproken is zo'n pick up veel te laat, dus een paar minuten voor acht willen we naar de receptie lopen. De eigenaar komt ons al tegemoet, want de “transport” staat al klaar. Dat hebben we nou nog nooit meegemaakt. Ook de andere gasten die we oppikken staan geen van allen klaar. Deze chauffeur is erg punctueel en dat zijn we hier niet gewend.

De gids stapt in en stelt zich voor als Gita. “What's your name?” vraagt hij aan Lise. Na wat verlegen blikken zegt ze “Lise”. “Lisa?” vraagt hij. Later zegt ze: “de mensen op Indonesië zeggen allemaal Lisa”. En dat klopt.

De gids vertelt veel over het leven op Bali. Families blijven, totdat het echt niet meer kan, met alle generaties op dezelfde plek wonen en gezien de overbevolking promoot de overheid om niet meer dan twee kinderen te krijgen. Als hij hoort dat we uit Nederland komen wijst hij ons op woorden die hetzelfde zijn in het Indonesisch (niet te verwarren met de lokale Balinese taal) en het Nederlands. Dat hadden we zelf ook al gezien, op bordjes langs de weg staat regelmatig notaris, knalpot, kantor of gratis. “We have a long history” zegt hij. Tja, maar volgens ons niet een om trots op te zijn. Ook vertelt hij dat de omgang met afval een groot probleem is op Bali. Dat hadden we zelf ook gezien, iedereen pleurt zijn zooi maar overal neer. Vroeger gebruikte men bijvoorbeeld bananenbladeren om eten op te doen, als je dat weggooit dan breekt de natuur dat gewoon af. Helaas doen mensen dat nu nog steeds, maar dan met al het plastic. Men probeert de bevolking nu op te voeden dat dat anders moet en inderdaad, onderweg zien we een schoolklas met vuilniszakken zwerfafval opruimen.

We maken een fotostop bij rijstterrassen en de Batur vulkaan. Onze gids maakt foto's van iedereen en beweegt de telefoon langzaam van links naar rechts. Wat doet hij nou? “Panorama photo, very nice”. En warempel, hij maakt van iedereen met hun eigen telefoon hele mooie panoramafoto's. En niemand van de groep kende die functie van nota bene hun eigen telefoon. We rijden verder voor een coffee break. We krijgen pancakes, een smoothie en kunnen allerlei soorten koffie en thee proeven en ook de bekende Luwak koffie. Dit is een van de duurste koffiesoorten ter wereld, de bonen worden eerst door een Luwak gegeten en weer worden uitgepoept. Oftewel Cat-poop-chino. Dit willen we wel proberen. De koffie smaakt prima, maar om nou te zeggen dat dit super lekker (of vies) is, nee niet echt.

We rijden verder en komen bij de de start van de fietstocht. We krijgen allebei een mountainbike, die van Sander heeft een kinderzitje achterop. Lise wordt erin getild door de medewerkers van Green bike tour en de rit kan beginnen. Het is een tocht van 25 kilometer die voornamelijk bergafwaarts gaat. Ons groepje bestaat verder uit een Italiaans stel dat op huwelijksreis is, een Amerikaanse dame van middelbare leeftijd die 5 maanden op reis is en een vriendin van haar die een tijdje met haar meereist. En zo zijn er nog veel meer groepjes.

Onderweg stoppen we bij een traditioneel Balinees huis waar een Balinese familie woont. Deze mensen leven in vrij primitieve omstandigheden. We mogen overal binnenkijken. Het hoofdverblijf is een ruimte waar op open vuur wordt gekookt en waar de ouders en jongste dochter ook slapen. Het is interessant om te zien, maar we krijgen er ook wel mixed feelings bij. Daar komen de Westerse toeristen even de arme Indonesiërs bekijken en fotograferen.

We gaan ook ons eigen offertje (of poffertje of koffertje, volgens Lise) maken. Dat is leuk! We vouwen een bananenblad en moeten dit vastprikken met dunne bamboestukjes. Nog best lastig! Vervolgens mogen we het versieren met bloemetjes en ander groen. Het kost best wat tijd voor we allemaal een offertje hebben gevouwen. En dan te bedenken dat een gemiddeld gezin er zo'n 30 per dag nodig heeft! Later laat de gids ons bij een tempel zien dat sommige mensen zich er makkelijk van af maken door, ipv alles met bamboe aan elkaar te maken, gewoon nietjes gebruiken. Dan heb je ook nog tijd voor andere dingen in het leven.

Na een paar kilometer asfalt stoppen we. We kunnen kiezen om off road te gaan of om het asfalt te volgen. Iedereen kiest voor de off road variant, ook Sander en Lise, dus Suus besluit dat ook maar te doen. De paden zijn goed begaanbaar. We fietsen verder en zien de vulkaan Agung roken. Deze is flink actief en het nieuws bericht dat ie gaat uitbarsten. Mensen in de omgeving zijn al geëvacueerd. Wij passeren op gepaste afstand. De route gaat verder en we gaan nog veel meer off road. Op iedere plek waar we een weg kruisen staat een mannetje met een auto met reservefietsen. Deze tour zit gelikt in elkaar. Het fietsen is goed te doen (het is of trappen op een vlak stuk of afremmen als je naar beneden gaat), Er rijdt iemand voor en achter het groepje, het materiaal is in goede conditie en de gids geeft veel informatie. Het lijkt in niets op Zuid-Oost Azië :) De weg is niet overal even goed dus het is flink oppassen voor gaten in de weg. Zeker omdat we regelmatig behoorlijk hard naar beneden gaan. Ook fietsen we vaak over hele smalle paadjes. We zijn allebei blij dat Lise bij Sander achterop zit.

De uitzichten tijdens het fietsen zijn prachtig. We fietsen door de jungle, door dorpjes en door rijstvelden. Het is heel divers maar allemaal zo mooi. We genieten volop en ook Lise roept steeds dat ze het leuk vindt. Wanneer na zo'n 2,5 uur klaar zijn met fietsen krijgen we allemaal een nat handdoekje om ons wat op te frissen. De handdoekjes zijn zwart na gebruik, we zijn erg vies geworden van het stof. In ons busje rijden we nog een stukje naar een restaurant waar we gaan lunchen. Het is er prachtig en het eten is heerlijk, in buffetvorm met erg veel vegetarische keuzes. Top! Wat was dit een geweldige dag, we hebben echt genoten en het had nog veel langer mogen duren.

Na de lunch rijdt de chauffeur ons terug naar de homestay, waar we rond 16.00 uur weer zijn. Bij de homestay moeten we na de receptie een rivier over om bij ons huisje te komen. Langs de rivier loopt een jongen met een geweer. Deze fantastische plek is wel erg verlaten..dit is toch niet het scenario van een slechte film? Navraag bij de eigenaar leert ons dat hij waarschijnlijk op eekhoorns aan het jagen is. Deze zijn er teveel en verpesten de kokosnootoogst. Daarna zien we ook een andere bezoeker en 's avonds brandt er in meerdere huisjes licht. Er zijn dus blijkbaar wel andere gasten, al is het nog steeds ontzettend rustig. Ook de staff heeft een appartementje hier.

We vragen de jongen van het hotel ons weer naar het centrum van Ubud te brengen. Daar lopen we over de markt en kopen een souveniertje. Lise wordt van alles aangeboden, zoals slippers, waaiers en ander speelgoed. Ze schudt braaf overal nee. We hebben gisteren kaarten gekocht om naar Bomma in Maastricht en onszelf te sturen. Bij de winkel hangt een mailbox waarin we de kaart willen posten. De brievenbus is doorzichtig en net voordat we de kaarten erin willen doen zien we dat iemand op 6 augustus een leuke kaart naar Kimberly heeft gepost. Dat duurt wel erg lang voordat die bus geleegd wordt.

Gisteren zagen we een leuk restaurantje wat toen vol was. Dus daar gaan we nu weer naar op zoek en kunnen nu wel een tafeltje krijgen. Het is happy hour en we besluiten alleen iets te gaan drinken om straks nog ergens anders te gaan eten. We merken echter vrij snel dat we alledrie heel moe zijn dus besluiten hier ook iets kleins te bestellen. Na een aantal cocktails houden we het voor gezien.

We willen terug naar onze homestay en besluiten weer langs alle mannetjes te lopen die“taxi, taxi” roepen. Waar we normaal om de minuut worden aangesproken gebeurt dat nu niet. Hoe kan dat nou weer? We lopen terug en vinden iemand. We onderhandelen te lang door en hij heeft geen zin meer om ons te brengen. Tja, een Uber doet het voor minder dan de helft, maar we hebben geen wifi om er een te bestellen. Uiteindelijk vinden we iemand die we niet boos maken en hij brengt ons terug naar Uma Capung Mas Cottages. Bij de receptie geven we onze ontbijtwensen door en geven we de kaarten af. Hopelijk worden ze nog dit jaar bezorgd! Suus en Lise vallen rond 21.00 uur al in slaap en Sander leest nog relaxed in zijn boek. Weer een topdag erbij op ons lijstje!