Brutale aap

De ochtend bestellen we ontbijt bij de tafeltjes bij de receptie. Daar zit een jonge Engelse vrouw met een kindje van net 3 jaar. We raken aan de praat en ze verteld dat zij met z'n tweeën 6 maanden de wereld rond reizen. Next stop: 6 weken in de jungle van Sumatra leven. Dan is wat wij doen echt peanuts. Lise speelt ondertussen gezellig met het jongetje.

We vragen de eigenaar hoe we het beste bij de tempel Luhur Uluwatu kunnen komen. Het is een half uurtje lopen. Uluwatu is een superleuke omgeving, maar voor alles heb je een scooter of motorbike nodig. Dat gaan we toch maar niet doen en we hebben ook geen zin in een taxi, dus we beginnen de wandeling. Al na 5 minuten heeft Lise geen zin meer, met resultaat dat Sander haar de hele weg, met veel klimmen, mag dragen.

Bij de tempel aangekomen doen we een sarong om, zodat we voldoende bedekt zijn om de tempel binnen te mogen gaan. “Papa heeft een jurk, papa heeft een jurk”, zingt Lise vrolijk. Gelukkig staat papa alles, dus ook hier geen modeflater. We doen braaf alle loshangende spullen, zoals zonnebrillen, in de tas, zodat de apen ze zeker niet afpakken. Die zitten er namelijk nogal wat. Wij zijn dus goed voorbereid! We zijn amper 30 seconden binnen en staan te kijken welke kant we op moeten als Lise ineen “au” roept. Het volgende moment zien we een aap weg sprinten, met haar slipper! En nu? Een bewaker ruilt een stuk fruit voor de slipper en geeft Suus een stok om de apen van ons af te houden. Oke dan. We besluiten een andere route te nemen, met minder apen op ons pad. Lise is wel onder de indruk, ze blijft maar vertellen over de aap die haar slipper pikte: “Hij pakte gewoon mijn slipper, zonder te vragen!”

De tempel is mooi en er heerst een serene rust. Het complex is op een rots gebouwd. We kijken naar beneden en zien de golven tegen de rotsen slaan. Het uitzicht is fantastisch. Er is een prachtige tuin waarin we rond lopen. Lise wordt opnieuw aangevallen. Nu door Japanners. Een Japanse dame wil op de foto met de blonde prinses terwijl drie mannen foto's maken. Lise heeft gelukkig geen zin in dit circus, maar een van deze paparazzi's moet toch wel een goeie foto hebben kunnen maken. We lopen verder en een Indonesische moeder duwt haar dochter naast Lise en gaat ook foto's maken. Sander maakt ook snel een foto waarop zowel Lise als het andere meisje vertwijfeld staan te kijken wat er gebeurd.

We beginnen de wandeling terug en die is best pittig. Het is inmiddels een uur of 12.00 en erg heet. Omdat het hier behoorlijk heuvelachtig is, is het behoorlijk klimmen. We stoppen halverwege bij een restaurant waar een bordje hangt “De koffie is klaar”. We bestellen iets anders dan koffie, lunchen wat en rusten even uit voordat we terug lopen naar de homestay. Daar regelen we weer een Uber taxi, die zijn nou eenmaal veel goedkoper. De Uberjongen appt dat ie eraan komt en dat we vooral de local drivers niet moeten laten weten dat we een Uber hebben geboekt. Later vertelt hij dat de chauffeurs hier niet met de technologie mee willen gaan en dat de Uber drivers geweerd worden. Hijzelf organiseert tours en Ubert erbij in zijn vrije tijd. Ondertussen hebben we een Whatsapp gekregen van onze homestay in Ubud, hoelaat we er zijn.

Onderweg zien we scooters met beugels voor surf boards. Ubud is niet ver weg (ongeveer 38km), maar het is constant file rijden, we doen er meer dan 2,5 uur over. “You can take a nap if you want, sir” zegt de chauffeur veelbetekenend. Hij draait muziek die wij ook kennen van de radio, bijvoorbeeld “Hello” van Adele, maar alles is opnieuw geproduceerd en ingezongen door lokale artiesten. Op straat lopen straatverkopers met eten (maar koopt echt iemand dat?) en telefoonhouders (waarom koopt niemand dat, iedereen is aan het navigeren met zijn telefoon op schoot).

We komen aan bij onze homestay. Sander en Lise duiken meteen de infinity pool in. Het is een supermooi complex, fantastische huisjes en een prachtige tuin, maar we zien geen andere gasten. De receptie en het gebouw waar de familie woont is een paar minuten lopen vanaf ons huisje. We kunnen de eigenaar dan ook beter Whatsappen voor gratis transport naar het centrum van Ubud en onze ontbijtwensen. Echt super mooi hoe dat soort dingen hier zo praktisch worden opgelost.

De jongen van de homestay brengt ons naar het centrum en daar bekijken we het paleis en lopen een rondje over de markt. We krijgen allerhande waar voor onze neus aangeboden. “Die mensen willen ons allemaal hun spullen geven. Maar dat kan helemaal niet, zoveel tassen hebben we niet!”, zegt Lise. Veel mensen, mannen en vrouwen, hebben bloemen achter hun oren. Nadat we een hapje hebben gegeten gaat Suus op zoek naar een voetmassage. Ook Lise krijgt er een. Ze vindt het heel speciaal en glundert van oor tot oor. Ze zit heel netjes stil en fluistert tegen Suus wat er gebeurt. “Mama, nu is één been weg”, “Mama, nu doet ze mijn andere voet”. Sander gaat buiten zitten om en raakt aan de praat met het neefje van de eigenaar. Hij is twintig en werkt op een olietanker. Hij heeft zo'n ander leven dan dat van ons. Hij zit op een schip met allerhande nationaliteiten en spreekt vrienden en familie een à twee keer per maand. Lise's massage is korter dan die van Suus. Sander en Lise gaan daarom een ijsje eten.

We blijven veel langer hangen dan we hadden aangegeven tegen de Homestay eigenaar. Via de wifi van de massagesalon Whatsappt de eigenaar dat hij nog naar een friends wedding moet en ons niet meer kan ophalen. We regelen een taxi. In de homestay gaan, zoals wel vaker deze vakantie, Lise en mama in het grote bed en Sander mag op de extra matras slapen.