Party animal in de dop

Vandaag gaan we naar Uluwatu toe. Bij de drivers die ons van en naar Kuta hadden gebracht hadden we geïnformeerd wat zo'n ritje kost. 350K zonder af te dingen. Pffft, het is hier al een stuk duurder dan op Java, en een taxiritje dat meer kost dan een nacht in een homestay...slecht verhaal. We checken de Uber-app. Overal hebben taxichauffeurs of plaatselijke autoriteiten namelijk bordjes opgehangen dat Uber en Grabcar verboden zijn. Waarschijnlijk omdat ze wat nettere prijzen vragen. In de app staat dat een ritje voor minder dan 150k kan. Nice!

We wachten bij de poort en struikelen weer bijna over een offertje. De chauffeur die ons van het vliegveld heeft gereden vertelde al dat het offeren best veel tijd kost. Klopt. De godganse dag zijn mensen offertjes aan het brengen. Voor de winkel, de homestay en zelfs vanaf de boot gisteren werd meerderemalen een offer gebracht.

De Uber-dude komt 5 minuten na bestellen aangereden in een superdeluxe Ford Everest. We stappen in en beginnen een praatje. “Sorry sir, I don't speak English”. Even goede vrienden, zeker voor dit geld. Hij navigeert door Sanur met de telefoon met Google maps op zijn schoot. De tol moeten we wel zelf betalen, maar dat is geen probleem. Eenmaal in Uluwatu wil hij ons bij een of ander afthans gebouw dropen. Is dit de homestay? “Yes, this is place in app”. Ik laat het adres zien en hij zegt “Ooooh, it's far”. Oke, volgens mij heb ik de exacte plek ingevoerd, maar goed. Vervolgens rijdt hij een parkeerplaats op, betaalt parkeergeld en wil ons eruit gooien. Eeeuuuh, de homestay? “You're looking for homestay?”. Hebben wij weer, voor de tweede keer een verdwaalde chauffeur. Sander probeert hem nog over te halen om nogmaals het adres in Google maps te typen maar dat snapt hij niet of wil hij niet. We rijden verder en ineens, tadaaah, de homestay! Gelukkig maar. Backpacks eruit, niks betalen (want gaat via Credit Card) en inchecken maar.

In Tregge Surf Camp hangt een relaxed backpack sfeertje. Er zitten wat mensen bij de receptie aan tafeltjes te eten. In Sanur was het publiek van middelbare leeftijd, hier zijn het jongeren. En wij doen net alsof we dat ook zijn, maar dan met een kindje. Het huisje is basic, wc met een douchekop erboven, maar helemaal prima, alleen (tot nu toe?) geen warm water uit de douche. Gelukkig maar, echt backpackstyle. En de prijs was er ook naar. Er wordt weer een matras op de grond geregeld voor Lise. Lise merkt op dat iedereen hier Bà-lì zegt en wij gewoon Bali wat rijmt op “de groeten van Ali”. We nemen ons voor om voortaan ook snobbig Bà-lì te zeggen. Wel zo authentiek.

We gaan wat eten bij de receptie. In reviews van homestays en guesthouses staat vaak dat de mensen van het verblijf zo aardig zijn. Tja, zal wel toch? Ze willen wat aan je verdienen. Totdat je er echt bent. De mensen zijn oprecht zo vriendelijk, zo aardig en zo gastvrij. Nu ook weer. Het complex, met een aantal huisjes, wordt beheerd door een echtpaar en hun zoon van begin twintig.

Op advies van andere gasten die we hebben gesproken, lopen we naar het strand. Paadje voor het blauwe gebouw in en dan naar beneden lopen. Er is werkelijk niets op het stoffige pad. Totdat er een trapje is naar een gebouw. En dan ineens blijkt er tegen de bergwand een heel dorpje te zijn gebouwd, bestaande uit surfshops en barretjes. Wow, dit is verrassing, er leek echt niets te zijn vanaf het stoffige paadje. We lopen verder naar beneden en komen op het strand. Er is een baai met superblauw water en surfgolven. Surfgolven zoals we ze nog nooit gezien hebben, ook in Australië niet. En er zijn surfers. Nepsurfers, met een plank, een cursus en een witte bierbuik. En eckte eckte. Met dreadlocks, bruine lijven met witte zonnebrand erop en geen grammetje vet aan hun lijf. We klimmen tussen de rotsen door en blijven naar de zee kijken. Lise's jurk wordt nat door een onverwachte hoge golf en na een korte huilserenade mag ze in haar onderbroek verder.

Vervolgens klimmen we alle trappetjes weer omhoog. Veel trappen en hoge treden. Lise loopt alles zelf. Bovenaan zit de beach club Single Fin. De place to be. We zoeken een plekje, maar worden weggestuurd, “Sorry guys, gereserveerd”. Stomtoevallig komen we bij een deel dat nog dicht is. We horen van een medewerker dat het deel over 10 minuten open gaat. Mooi. We wachten 10 minuten voor het rode lint en Suus gaat 3 plaatsen voor de sunset claimen. Dat lukt haar uiteraard. Laat land veroveren en verdedigen maar aan Suus over.

Er wordt hippe clubmuziek gedraaid. We bestellen Mojito's en appelsap en gaan zitten. Lise kijkt eerst een filmpje op de tablet maar gaat vervolgens enthousiast dansen op de muziek. Ze danst de sterren van de hemel en heeft de tijd van haar leven. We houden ons hart vast als ze 16 is...Lise moet plassen dus zij en Susanne gaan op zoek naar een wc en Sander moet twee stoelen bewaken. Een paar Australiërs willen hem bijna een been breken voor de stoelen totdat ze Ko, Lise's koalaknuffel, zien liggen. “You've been to Australia?”. Yep. Deze twee nieuwe beste Australische vrienden lopen door. Suus en Lise komen terug met een foto van een breedlachende Lise met een agent met een automatisch pistool om zijn nek. Wij blij dat hij ook lacht. We maken nog een praatje met een Nederlands stel en zien de zon langzaam in de zee zakken. Er is bewolking dus de sunset is niet zo mooi als je misschien zou verwachten. Ondanks dat is het een superleuke avond.

We willen terug naar de homestay, maar moeten over een onverlichte weg zonder stoep lopen. Daarnaast weten we niet precies hoever het is. Als we lopen worden we aangesproken door chauffeurs. Voor 150k willen ze ons wel afzetten en ook bij de homestay afzetten. Dat doen we dus toch maar niet en we lopen voorzichtig terug. Na nog geen 500 meter zijn we al bij Tregge Surf Camp.

Bij de receptie kopen we nog een large Bintang en gaan naar het huisje. We kietelen Lise nog bijna in een lachstuip en leggen haar in bed. Het was weer een topdag!