Bromo sunrise

Ondanks dat we maar ongeveer 2 uurtjes hebben kunnen slapen, zijn we allebei al wakker als om 22.15 uur de wekker gaat. Alleen Lise ligt nog te slapen, in haar spijkerbroek. Die hadden we haar al aangedaan in de hoop dat we haar slapend in de auto zouden kunnen overleggen. Maar door ons geroezemoes terwijl we de backpacks inpakken, wordt ze toch wakker. Gelukkig is ze supervrolijk en vraagt waarom we zo kort hebben beslapen. Omdat we een vulkaan gaan beklimmen!

Netjes een kwartier te vroeg, staan we om 22.45 in de lobby. We checken uit en gaan zitten wachten. Als er om 23 uur, de afgesproken tijd, nog niemand is, gaat Sander even buiten wat wachtende auto's/busjes aanspreken. Onze chauffeur zit er niet bij maar de jongen van het hotel, stelt wel voor om even naar onze tourorganisatie te bellen. Daaruit blijkt dat de chauffeur vast zit in het verkeer en 15 minuten later zal zijn. Maar het wordt later en later, we laten de receptie nog een keer bellen, tot om 00.00 uur de chauffeur er eindelijk is. We vragen of we nog wel op tijd zijn voor de sunrise, dat is tenslotte de reden waarom we op dit achterlijke uur vertrekken. Volgens hem redden we dat allemaal nog prima. Dat geloven we maar.

De chauffeur is een zwijgzame jongen die gelukkig erg rustig rijdt. Want ook 's nachts blijkt het verkeer een chaos te zijn. We zien eigenlijk geen verschil met overdag. Ook alle warungs (eetstalletjes) zitten vol met mensen. We rijden ongeveer 3 uur, waarvan Lise gelukkig een deel slaapt, maar wij niet. De auto's die hier rond rijden zijn van bekende japanse merken zoals Toyota en Suzuki, maar het zijn stuk voor stuk andere modellen dan die wij kennen. Sommige zijn kleurrijk verlicht. Knight rider is er niks bij. In Indonesie rijden ze links. Maar op de linkerbaan rijden ze aan de rechterkant, zodat je aan de linkerkant kunt inhalen. Heel verwarrend. Op een drukke weg slaan we opeens rechtsaf een verlaten weg in. Op de bewegwijzering staat 'Bromo'. Vanaf daar gaat de weg omhoog. Af en toe remt de chauffeur om een klein stukje stapvoets te rijden. Hij rijdt deze weg zo vaak, dat hij precies weet waar de gaten in de weg zitten.

Als we hoger komen, zien we langzaam aan steeds meer terreinauto's langs de weg staan. Het zijn er echt heel veel, in alle kleuren. We stoppen en de chauffeur geeft aan dat we hier moeten overstappen op een terreinauto, met een bijbehorende nieuwe chauffeur. Ook zegt hij dat we straks terug gaan met een andere auto en hij zorgt ervoor dat al onze bagage wordt overgeladen. Oh okay....Al onze spullen liggen in de auto dus we moeten er vertrouwen in hebben dat het goed komt. We kopen nog even een sjaal, muts en handschoenen en stappen in de Toyota, Sander voorin en Lise en Suus achterin op een bankje. Het is al behoorlijk koud dus Suus heeft Lise op schoot tegen zich aangedrukt, in twee dekens gewikkeld.

Daar gaan we, verder omhoog. De weg is ontzettend slecht en binnen no time hobbelt de jeep als een malle over het wegdek. Het gaat zo tekeer dat we regelmatig loskomen van onze stoel en Suus zelfs met haar hoofd het dak raakt. Lise weet niet of ze dit wel zo leuk vindt. En heel eerlijk, Suus ook niet. Vooral ook omdat zij ziet dat de jeep achter ons, niet meer dan een meter achter ons rijdt en Suus en Lise daar meteen achter die deur zitten. Gelukkig rijden we niet heel hard, dat kan ook echt niet want we schudden alle kanten op.

Opeens rijden we door het zand. Het is echt pikkedonker en nu ook nog eens super stoffig. Je ziet buiten geen hand voor ogen maar toch weet de chauffeur de weg te vinden. Na het zand komen we weer op het asfalt, ook vol met gaten en hobbels. We zien dat we steeds hoger komen omdat we een lange rij lichtjes, van andere jeeps, in de verte beneden ons zien rijden. Opeens zijn we er en de jeep wordt geparkeerd in een lange rij van tientallen, zo niet meer, andere jeeps. Het is dan 04.00 uur. We krijgen een zaklamp van onze chauffeur en hij wijst ons de weg naar het pad. De zaklamp blijkt geen onnodige luxe en we lopen het pad af tot we bij het viewing point komen. Daar staan al aardig wat mensen maar we weten toch nog een plekje aan het hek te bemachtigen. Omdat we nog ongeveer een uur moeten wachten tot de zon opkomt, laten we Lise lekker rondkijken. Ze vindt vooral de maan en de heldere sterren prachtig en verzint er hele verhalen over. Ook zingt ze liedjes, de Spaande versie van 'tsjoe tsjoe wa' is favoriet vandaag. Van de vulkaan is nog niets te zien, vanaf het hekje is alles een donker gat.

Iets voor vijf begint het langzaam ligt te worden en zien we de contouren van de vulkaan. Wat is dit gaaf!! De kleuren veranderen steeds en we krijgen de vulkaan steeds meer te zien. Aan de voet van de vulkaan hangt een dikke laag mist waardoor het er magisch uitziet. Er staan meer vulkanen bij elkaar maar uit de Bromo komt een dikke pluim rook, deze is ook nog actief.

Als de zon helemaal op is, hangt er een prachtige gloed over de vulkanen. Het is echt prachtig en we genieten van dit moment. Wat is het fantastisch om hier te staan en vooral om dit ook met Lise mee te mogen maken. Zij is nog steeds super vrolijk en haar 'joepie's' klinken constant boven de rest van de bezoekers uit. We vinden het zo mooi en daarom eigenlijk jammer om te gaan, we kunnen hier nog wel uren blijven kijken. Maar er staat nog iets op het programma; we gaan de vulkaan daadwerkelijk beklimmen!

We lopen terug naar het pad en vragen ons af of we onze chauffeur en jeep ooit terug gaan vinden tussen al die Toyota's. Maar dat gaat allemaal erg soepel en al snel hobbelen we de weg weer over. Super stijl naar beneden waarbij we onderweg prachtig uitzicht hebben op de vulkanen. Het rijden in het licht is ook een stuk minder eng gelukkig. Na een tijdje gaan we weer over de zandvlakte en stoppen in de buurt van de vulkanen. Daar worden we opgewacht door tientallen mannen op paarden die meteen op de arriverende jeeps aankomen. We wisten dat veel mensen hier te paard naar boven gaan maar hadden ons voor genomen toch echt gewoon zelf te gaan lopen. Vol goede moed begonnen we aan de wandeling terwijl Lise met gebogen hoofd achter ons aanslofte. Wat is er liefje? Ze wilde zo graag op een paardje... Oh jee, wat doen we nu? Haar alleen op een paard zetten durden we niet aan dus besloten we dat Suus en Lise samen gingen. De man van het paard liep mee en hield de teugels vast. Dat ging in behoorlijk tempo, Sander moest zijn best doen om het bij te houden. Het paard bleek een uitkomst, de klim was echt heel hoog en pittig. Dit zou Lise niet getrokken hebben en als wij haar hadden moeten dragen, was het ook geen succes geweest. Nu moesten we alleen het laatste stuk nog zelf doen; een hoge, steile trap. Hoe hoger je kwam, hoe lastiger het werd omdat alle treden steeds meer vol lagen met lavazand waardoor je je voeten amper goed neer kon zetten. Maar wat een kleine bikkel hebben wij, ze heeft de hele trap helemaal zelf beklommen. Onderweg werd ze constant gecomplimenteerd door andere mensen en we hoorden veelal “wow, look at her!”. Lise vond het allemaal leuk en telde de traptreden. Verder dan twintig lukte nog niet dus dan begonnen ze weer vooraan.
Eenmaal boven schrokken we van het lawaai wat er uit de krater kwam. Maar meer nog van de drukte, de mensen die elkaar verdrongen op het hele smalle randje met alleen een kniehoog hekje wat de menigte scheidde van de dampende krater. Dit was niet tof. Lise begon te huilen en hield haar handen voor haar oren, zij vond vooral de herrie eng. Nee, dit was niks, niet met Lise. Het was echt gaaf hoor, om in de krater te kunnen kijken maar niet onder deze omstandigheden. Eén misstap en je donderde of in de krater of aan de andere kant van het pad tientallen meters de vulkaan af. We gingen terug naar de trap en liepen naar beneden. Na de trap liepen we ook de rest van de klim zelf naar beneden, dat ging allemaal erg goed. Onderweg was een man een foto aan het maken van 3 dames voor de vulkaan. Suus vroeg of hij ook een foto van ons wilde maken en dat wilde hij wel. Nadat hij een paar keer had geklikt, vroeg Suus of we ook een foto van hem en zijn gezelschap moesten maken. Hij antwoorde met 'yes' maar ondertussen stonden de drie dames al aan beide kanten langs ons en begon hij eerst met onze camera en daarna met die van hem foto's te maken. Het is echt bizar, wij (met Lise in het bijzonder) zijn hier een soort toeristische attractie.

We gingen terug naar onze jeep die ons naar de gewone auto bracht en waar we rond 09.00 uur aankwamen. Daar lagen inderdaad al onze spullen gewoon netjes in de andere auto. De chauffeur bracht ons terug naar Surabaya. Lise sliep bijna de hele weg, Sander en Suus deden wat hazenslaapjes. Als we wakker waren, genoten we van de uitzichten en de bijzondere dingen. Scooters met de meest bijzndere bagage, prachige uitzichten, verkopers langs de weg waarvan wij ons afvragen of ze daadwerkelijk wel ies verkopen.

Zoals afgesproken, werden we afgezet op het vliegveld van Surabaya omdat we die avond naar Bali zouden vliegen. Het was pas 13.00 uur en we vlogen om 19.00 dus moesten nog wat uurtjes overbruggen. Dat lukte op zich prima met wat eten, rennen door de hal, wifi en de tablet voor Lise. Het grootste nadeel is dat we ons ontzettend vies voelen door al het stof en zand van de vulkaan. Onze schoenen hadden we al leegegooid, daar kwam een hele zandbak uit. Maar er blijft overal zand vandaan komen.

Na het inchecken en de security check (waar zelfs de man van de security een foto van Lise en Suus maakt terwijl wij onze spullen van de lopende band haalden) moesten we nog best lang wachten bij de gate en konden we uiteindelijk later dan gepland boarden. Inmiddels waren we echt op en moesten vechten tegen de slaap. Tijdens de vlucht naar Bali hebben we alledrie geslapen. Lise wordt nog even slapend op de foto gezet door onze achterbuurvrouw. Lise hebben we slapend uit het vliegtuig getild, de bagage opgehaald en een taxi geregeld. Bij de eerste chauffeur die ons aansprak zijn we snel doorgelopen nadat hij zei dat hij drie keer door de main road en de Mcdrive zou rijden als hij van Sander de meter aan moest zetten. De tweede man die we spraken was gelukkig een stuk vriendelijker en goedkoper. Hij vertelde ons het één en ander over Balinese gebruiken terwijl wij onze ogen uitkeken. Dit was wel even omschakelen na Java. We zagen alleen maar Hiltons, McDonalds, grote winkelketens en overal verlichtte reclameborden. Als we dit maar leuk gingen vinden...

Al slapend zat Lise bij Suus op schoot in de taxi. Tot ze ineens wakker schoot en helemaal in paniek was. Ze had geen idee waar ze was. Al sussend bereikten we Gunakaya homestay waar we vriendelijk worden ontvangen en waar we een welkomstdrankje krijgen. Maar we zijn niet relaxed. We zijn doodmoe en Lise is nog steeds overstuur. Ze heeft haar grens bereikt en we kunnen het haar absoluut niet kwalijk nemen. Op onze kamer zijn we aangenaam verrast. Hij is super groot en netjes en er ligt een opgemaakt matras op de grond als extra bed wat we hadden besteld. Het complex is klein, er zijn max 15 kamers. Onze kamer grenst aan het zwembad. Omdat Lise nog steeds overstuur is, leggen we haar in het grote bed en gaat Suus ernaast liggen tot Lise slaapt. Omstebeurt stappen we onder de regendouche, wat knapt een mens daarvan op! We besluiten Lise in het grote bed te laten liggen en Sander gaat op het matras op de grond. Binnen no time zijn we alledrie compleet vertrokken.

De link naar (veel!) foto's: https://photos.app.goo.gl/ub8d1JpVTdGlrxpv1