We have kids corner

We have kids corner

De ochtend begint met een ontbijtje in ons hotel. Lise is echter met geen mogelijkheid wakker te krijgen, dus besluiten we om te gaan ontbijten en Lise te laten liggen. No worries, onze deur grenst aan de ontbijtruimte en we hebben één oog op de deur gericht. Het complex is binnen, maar eenmaal binnen zijn alle kamers gesitueerd rond een open buitenruimte met een vijver. Een Franse meneer komt aan ons tafeltje zitten, vermoedelijk de eigenaar. Hij kan eventueel wel een tourtje regelen naar de tempel Prambanan en natuurlijk het beroemde sunrise tourtje naar Borobudur. Prima, maar het sunrise tourtje hoeven we niet, Lise moet nog vaak genoeg vroeg op en we zijn hier maar een dag. En ja, we willen echt over een uur gaan. Oei, lastig. Meestal hosselt ie een dag van tevoren een chauffeur. Na wat heen-en-weer bellen kan er toch een chauffeur komen. Die hebben we de hele dag tot onze beschikking. Topper.

De chauffeur is 10 minuten te vroeg, dus we moeten Lise nog uit bed plukken. We blazen snel de Bubble bum op. Jaja, een opblaasbare zitverhoger voor Lise in de auto. Gisteren zat ze zonder gordel voor in de verdwaalde taxi, nu gaan we op save.

We rijden eerst naar Prambanan. Onze chauffeur begint een verhaal af te steken dat de tickets erg expensive zijn (klopt, het zijn westerse Unescoprijzen), dat er soms een lange rij staat (Mwaah, geloven we niet) en dat hij kaartjes voor dezelfde prijs gaan regelen. Dat laatste klopt wel ongeveer met wat we hebben gehoord en Lise is bij hem zelfs gratis, dus we besluiten dat hij het mag regelen, zodat ie er wat extra's aan verdient. Maar denkt hij nou dat wij denken dat hij officiële kaartjes regelt? Geen idee.

Voordat we het terrein oprijden belt de chauffeur, rijden we een zijstraat in en komt er een stelletje op een scooter een envelop afgeven. Bij Prambanan krijgen we tickets (uit de envelop?) en mogen we expliciet niet door de draaipoortjes, maar moeten we er langs af lopen. Het complementary flesje water krijgen we wel gewoon. Super. Prambanan is mooi. Lise vindt alles prachtig en klimt vol enthousiasme alle trappen op. Naast Prambanan is er hier, maar tot nu toe overal op Java, nog een attractie: er loopt een klein blond, blank meisje rond. Locals en Aziatische toeristen benaderen haar alsof ze zoiets nog nooit gezien hebben. “How old is he?”, vragen ze. Achja, in Eindhoven is ook iedereen (m/v) een hij. Ze willen met haar op de foto, willen haar aanraken en vinden haar stuk-voor-stuk cute. Wij vinden het tot op zekere hoogte wel grappig, maar Lise mag van ons zelf aangeven of ze mee wil doen aan het circus. Dat doet ze dus lekker niet, en wij stimuleren ook totaal niet om dat wel te doen. We zijn het zelf ook snel beu en lopen snel door met Lise aan de hand. Na de exit van het complex zijn 20 winkeltjes, met 20 dames die 20 ijskasten opendoen, om allemaal dezelfde frisdrank aan te prijzen. We kiezen het winkeltje van een mevrouw met een klein kindje. Bij de buurvrouw kopen we bananen, die had ze dan weer niet.

Op naar de volgende site: Borobudur. Onze chauffeur loopt weer voor ons uit om zijn dealtje te regelen. Hij loopt kreupel. Wij vinden het bewonderenswaardig dat hij blijkbaar toch een inkomen als chauffeur, met eigen auto, kan maken. Als je buiten de boot valt is er ook geen sociaal vangnet, behalve je eigen omgeving.

Bij de Borobudur is het heet. En er zijn ontzettend veel hoge traptreden naar de tempel. De oudjes (Suus en Sander) sjokken achter gids Lise aan, die al 15 treden verder is. Ze vindt het een heeeel mooi en prachtig kasteel. Op de Borobudur maken we foto's, wordt onze Doutzen Kroes weer lastig gevallen en genieten we van het uitzicht. Op weg naar de exit kopen we nog een armbandje voor Lise, dat zo goedkoop is dat we niet eens afdingen.

Terug naar Jogja, zoals Yogyakarta hier wordt genoemd. Onderweg spelen we de hele tijd “ik zie, ik zie wat jij niet ziet” en zingen we liedjes. Lise gedraagt zich echt voorbeeldig. En dat is niet overdreven voor het verslag, ze doet het echt geweldig. Vervolgens doen we een spelletje om een bepaalde kleur auto als eerste te spotten. Daarna verzint Lise het spel om de mooiste helm aan te wijzen. We rijden door het chaotische verkeer over hobbelwegen met honderden scooters om ons heen. Soms met een gezin van twee ouders en twee kinderen op één scooter. Of een moeder met een slapende baby in haar arm terwijl ze met haar andere hand stuurt en remt. En ondertussen zit onze dochter op een opblaasbaar autostoeltje... De rijbaan wordt door minstens twee auto's naast elkaar gebruikt, maar alles gaat goed. Er wordt alleen vriendelijk getoeterd om aan te geven dat iemand je gaat inhalen. De bebouwing is soms kleurrijk, vaak nog lang niet af. Er zijn zoveel winkeltjes dat je je afvraagt wie daar allemaal iets koopt. In een ander huis zit een man een kip te plukken.

Terug in Yoyakarta gaan we naar Alun Alun Kidul. Een open veld met twee grote bomen. De bedoeling is om geblinddoekt tussen de twee bomen door te lopen, voor een leven lang geluk. Dat lijkt ons wel wat, dus eerst gaat Suus, met Lise aan de hand. Beide geblinddoekt. Suus brengt het er niet goed van af, ze eindigt aan de verkeerde kant van de linker boom.

Gelukkig kan Sander nog een poging wagen om er nog wat van te maken dit leven. Hij is overtuigd van zijn rechtlijnigheid en loopt in een kaarsrechte lijn tussen de bomen door. Denkt hij. In werkelijkheid maakt hij een 180 graden U-bocht en eindigt op het verste punt van geluk. Volgens de chauffeur ligt het ook aan de sultan, die hier soms vreemde krachten los laat. Geven we hem toch gewoon de schuld.

Terug bij Aloha hotel betalen we de chauffeur en geven hem wat fooi, onder andere voor de extra gemaakte parkeerkosten bij Alun Alun. Dat noemt hij overigens niet, maar we hebben wel gezien dat ie dat moest dokken. We regelen bij de receptie vast een taxi voor morgen naar het station en onze chauffeur blijft drentelen. Ohja, hij moet natuurlijk nog zijn commissie aan de receptie betalen voor het regelen van vervoer.

's Avonds gaan we weer naar ViaVia, het restaurant anex winkeltje waar we gisteren ook zaten. We willen gaan zitten, maar de serveerster roept “excuse me, we have kids corner”. Echt? Jazeker. Achter in de winkel is ook een zitgedeelte met een superleuke speelhoek. We bestellen nasi goreng, cap cay en het lokale Bintang bier. Voor Lise versgeperst ananassap. Lise zien we de hele avond niet meer terug, alleen als wat Indonesische jeugd, verbonden aan het restaurant, ook in de kidscorner komt zitten omdat ze het laatste vrije tafeltje bezet houden.

Suus heeft een massage gereserveerd om acht uur en Sander en Lise lopen zo terug naar de kamer om te douchen. Op de kamer komt Suus aangehuppeld omdat haar slipper kapot is. Dat is jammer, want echte Havanianas lopen stukken beter dan de goedkope variant die ze hier verkopen. Snel op Sander's slippers naar de massagesalon. Dit was echt een geweldige dag!