Friends

Vanmorgen hebben we om 09.00 uur de boot terug naar Krabi genomen. Zoals we gisteren al schreven, hebben we heerlijk boven op het dek gezeten. Na ongeveer 1,5 uur en ondertussen een beetje stijf van het op de grond zitten, kwamen we aan in Krabi. Op de boot hadden we al taxi tickets naar Ao Nang geregeld, dat was namelijk waar we heen wilden. We moesten op de pier een mannetje volgen en die bracht ons naar de taxi. Nou ja,taxi… Dit was de persoonlijke auto van deze meneer en hij noemde het zijn ‘racing car’. Het was een oude rammelbak met spoilers, sportvelgen, -stoelen, en –stuur. De auto kon wel 200 en hij vroeg of hij dat even moest demonstreren. Nee hoor, niet nodig, wij geloven hem zo wel!

Na een kort stukje rijden komen we om ongeveer 11 uur aan in Ao Nang en worden we afgezet bij de reeds geboekte Sun Ao Nang Bungalow. Hier werden we super vriendelijk ontvangen door de Thaise man en vrouw van wie dit guesthouse is. Omdat we hier maar tot morgenvroeg zijn, wilden we niet teveel tijd verspillen. Ons plan was om naar Railay te gaan, dat schijnt erg mooi en relaxed te zijn. De kamer was nog niet klaar maar we konden onze backpacks hier wel gewoon achterlaten. De eigenaar van het guesthouse bood aan om ons naar de pier van Ao Nang te brengen; “for free, to help us as friends”. Super aardig en zo gezegd zo gedaan.

Hat Railay West is een baaitje tussen gigantische rotsen en is dus alleen per boot te bereiken. We namen de taxiboot van 12 uur naar Railay en waren in ongeveer 10 minuten daar. Het strand was inderdaad prachtig en vrij rustig. Omdat we nog niet gegeten hadden, zochten we een tafeltje aan het strand en genoten van een heerlijke lunch. Daarna zijn we tot het einde van het strand gewandeld wat niet ver was, Railay is vrij klein. Het heeft ook maar een kleine Walking Street met wat souvenirwinkels, restaurantjes en tourbureautjes. Verder zijn er alleen maar resorts. Met onze voetjes door het water, zijn we weer terug naar de andere kant van het strand gelopen.

Omdat onze schouders en ruggen nog steeds best pijnlijk zijn door de sunburn, leek het ons geen goed idee om op het strand te gaan liggen en we zijn dus weer lekker op een terrasje neergeploft. Daar hebben we eigenlijk de hele middag gezeten, spelletje doen, mensen kijken en vooral genieten van de prachtige uitzichten.

Rond half 5 wilden we de taxi boot terug naar Ao Nang nemen. De boot vertrekt echter pas als er minimaal 6 mensen zijn. We moesten dus even wachten maar al vrij snel riep de ‘chauffeur’ dat hij in de verte 2 mensen met tickets aan zag komen.

Terug in Ao Nang hebben we nog even op een bankje aan het strand naar de sunset zitten kijken. We hebben op ons gemakje over de boulevard gewandeld en zijn ergens gaan eten. In deze plaats gebeurt het veel meer dat mensen je bij hun restaurant ‘naar binnen praten’. Toen wij eenmaal ergens zaten, helemaal vooraan aan de straatkant, viel het ons op dat de man van ons hotel erg zijn best deed maar niet altijd met veel succes. We besloten een handje te helpen. Zodra mensen het menu aan het bekijken waren en een blik naar binnen wierpen, staken wij onze duim op en zeiden dat het “very good” was. Iedereen hapte. Onze grootste klapper was een groep van een man of 15. Misschien moeten we toch maar over een carriereswitch nadenken…

Om terug naar het guesthouse te komen, gingen we op zoek naar een tuk tuk. Al vrij snel kwamen we erachter dat onderhandelen hier geen zin heeft, ze rijden gewoon aan. Uiteindelijk toch maar de volle pond betaald. Eenmaal in ons guesthouse riepen de eigenaren dat we hadden moeten bellen, dan waren ze ons komen halen. Onze backpacks hadden ze vast in onze bungalow gelegd want ze dachten dat als we ’s avonds thuis zouden komen, we wel moe zouden zijn. Zo lief! Zeker als je bedenkt dat ieder van onze backpack ongeveer net zo groot is als de gemiddelde Thai.

De bungalow zag er prima uit. Simpel, koud water en alleen een ventilator maar verder echt helemaal goed. We hadden zelfs voor het eerst een handdoekenkunstwerk zoals je normaal in dure resorts ziet.

We zijn in de gezamenlijke ruimte van het guesthouse gaan zitten en boeken alvast een bus- en boattrip naar Koh Phangan voor morgen. Daarna hebben de hele avond zitten praten met de eigenaar van het guesthouse over toerisme, manier van leven en de tsunami. De bungalows hier zijn echt heel goedkoop. We vertelden hem dat we op andere plaatsen voor hetzelfde meer dan het dubbele betaald hebben. Hij gaf daarop aan dat veel gasten dat zeggen en dat mensen hem aanbevelen zijn prijs wat omhoog te doen. Hij wil dat niet. Dit is voor hem geen werk of iets om rijk van te worden, dit is zijn life en wij zijn zijn friends. Gedurende de avond wordt hij een paar keer gebeld om andere gasten op te halen en doet dat allemaal met plezier, als hij mensen maar blij kan maken. De vrouw blijft bij ons en spreekt niet zo goed Engels maar straalt in alles alleen maar vriendelijkheid uit. Wat een geweldig en lief gezin. We vinden het jammer dat we hier niet langer kunnen blijven. Niet zozeer vanwege Ao Nang maar vanwege deze lieve mensen die je echt het gevoel geven dat je thuis bent.

Picca's:
https://picasaweb.google.com/112246612687463615216/Friends?authkey=Gv1sRgCK2z9PSPgq77LA