Subway spektakel

We zijn de dag begonnen met niks. Lekker uitslapen, beetje relaxen, friends gekeken op de gigantische tv. Heerlijk zo’n ochtend! Buiten was het vies weer, regen en benauwd dus wij zaten prima. Natuurlijk moest hier een einde aan komen toen we moesten uitchecken.

Sander z’n schoenen zijn op sterven na dood. Omdat hij niet wil wachten tot de zool er echt vanaf ligt, gaan we op zijn verzoek vandaag nog een keertje outlet shoppen. Helemaal geen straf. We zoeken een outlet op de route naar Boston, die kant moeten we tenslotte toch op. Onderweg hebben we veel file. Ook komen we langs een American Football stadion waar bijna een wedstrijd gaat beginnen. Het hele dorp staat op z’n kop. Roadblocks, overal politie en duizenden mensen en auto’s. Flink cashen hier want parkeren kost $50!!

Bij de outlet hebben we een rondje gelopen. Sander is helaas niet geslaagd voor schoenen. Over het algemeen hebben Amerikanen een hele rare smaak qua schoenen, zo blijkt. Of wij, dat kan natuurlijk ook. Wel scoorde hij 2 nieuwe spijkerbroeken en uiteraard weer een paar kleertjes voor Pitje. Nu al een verwend kind.

We rijden naar Boston airport om daar de auto in te leveren. We hopen dat ze niet moeilijk doen over het ontbrekende mistlicht en inderdaad, die kerel ziet het niet eens. Mooi! In tegenstelling tot in New York, zijn de mensen hier super vriendelijk. We krijgen een kaart van de metro en ze vertellen ons de weg naar het station wat vlakbij blijkt te zijn. Sjouwend met onze koffers komen we langs een groot sportveld waar op deze zondagmiddag kinderen aan het honkballen en voetballen zijn, erg gezellig.

In de metro wordt het minder gezellig. Tegenover ons zit een rare kerel met een cowboyhoed, lange jas en een zonnebril. Hij waarschuwt ons dat hij zich niet zo lekker voelt. Wij denken dat hij gewoon aandacht wil en dat het allemaal wel zal meevallen. Dat blijkt helaas niet zo als hij keihard de hele metro onderbrokt. Gadverdamme! Aan de andere kant naast ons zitten twee gasten tegen elkaar op te scheppen dat ze de vorige drie keer ook naar de gevangenis moesten dus dat ze er bij deze overtreding vast niet met probation vanaf zouden komen. Gezellig…Suus vindt het echt niet meer leuk en is ontzettend blij als we de metro uit moeten. Eenmaal buiten hoeven we gelukkig niet ver meer te lopen naar het hotel. Toch voelt het onprettig, het is donker en er zijn weinig mensen op straat. We zitten middenin het government district wat op een zondagavond natuurlijk uitgestorven is.

Het hotel is gelukkig echt super. Een heel mooi flatiron gebouw met hele vriendelijke meisjes bij de receptie. Een warm welkom. We hebben dit hotel geboekt via priceline waardoor we het relatief goedkoop konden krijgen. Eigenlijk is het nogal out of our league. De kamer is gaaf, sjiek en modern. Het bed echter, is hemels! Jammer dat we hier maar 2 nachtjes mogen slapen.

Suus voelt zich onprettig bij het idee om weer naar buiten te moeten maar gelukkig haalt Sander haar over. Het meisje bij de receptie raadt Hanover Street aan om een hapje te gaan eten. Dit is het Little Italy van Boston. Na een aantal verlaten straten komen we ineens in een drukke en super gezellig straatje. We kiezen hier een restaurantje en eten en genieten van het eten. We zijn blij dat we toch nog op pad zijn gegaan, uiteindelijk is het alsnog een super gezellig avond geworden en gaan wij moe maar voldaan in ons heerlijke bedje liggen!