Welcome to Phi Phi Islands!

Nadat we lekker hadden uitgeslapen, begon de dag met het scheppen van orde in de backpack-chaos. Toen alles weer was ingepakt, hebben we lekker ontbeten en zijn in de gezamelijke ruimte van het guesthouse gaan zitten. We zouden om half 12 opgehaald worden voor de transfer naar de pier. Het werd kwart voor 12 toen er gelukkig toch een auto kwam.

De ferry naar Koh Phi Phi Don zou om 13.00 pas vertrekken en we waren er ruim op tijd, rond 12 uur. Onze backpacks werden alvast op de boot gegooid. Gewoon op het dek, samen met een hele grote stapel andere backpacks en koffers. De boottocht verliep rustig, geen zieke mensen gelukkig.

Eenmaal aangekomen op Koh Phi Phi regende het….Gelukkig waren het echt maar een paar druppels en daarna scheen de zon alweer even. We merkten wel meteen dat het hier bloedheet was, het waren geen regendruppels die langs ons gezicht liepen maar toch echt zweet.

Met het adres van het geboekte guesthouse in de aanslag, liepen we pier af, Tonsai village in. Wat we ons niet gerealiseerd hadden, was dat Koh Phi Phi geen wegen heeft. Alles gaat te voet of per (taxi)boot. Nou was dat laatste voor ons niet echt een optie aangezien we wel in dit dorpje moesten zijn, we hadden geen idee waar. Sowieso waren we even behoorlijk flabbergasted van de drukte hier. Hordes mensen en letterlijk op iedere vierkante meter een winkeltje of hotel. Heel wat anders dan Ko Lanta! Het is wel ontzettend mooi. Helder blauw water en grote kalkstenenrotsen die uit het niets ineens meters hoog boven de zee uitsteken. Als je mooie plaatjes uit reisgidsen van Thailand kent, ken je waarschijnlijk dit beeld.

Een dame die ons verdwaasd en bezweet met zware tassen op onze rug zag rondkijken, sprak ons aan en wees de weg naar ons guesthouse: 50 meter verderop. Gelukkig maar, als we in deze hitte met al deze spullen ver hadden moeten lopen, waren we waarschijnlijk behoorlijk chagrijnig geweest. Maar dat was nu nergens voor nodig want bij binnenkomst zag ook de kamer er netjes uit en we hadden airco. Die werd meteen op de laagste tempratuur gezet om even bij te komen en we hebben allebei even gedoucht als aanval tegen het zweet. Bij de vriendelijke dame van ons guesthouse hebben we ook meteen even een tour geboekt voor morgen. Met een Thaise longtailboot (dit keer geen grote toeristische boot voor ons) gaan we de mooiste stranden van de twee Koh Phi Phi eilanden langs. Onderweg kunnen we ook snorkelen dus dat gaat vast een mooie dag worden.

Sander had een paar dagen terug een heel klein schaafwondje op zijn voet. Niks aan de hand in principe. Helaas is het steeds groter geworden en doet het nu behoorlijk pijn. Tijd dus voor bezoekje aan de apotheek voor ontsmettingsspul. Op aandringen van Suus overigens, Sander was van mening dat het voldoende zou zijn om zijn voet een keer het zoute zeewater te steken. De dame van de apotheek dacht er iets minder licht over en gaf ons een meteen een zalf met antibiotica. Toen wij zeiden dat we het alleen wilden ontsmetten omdat we niet zeker wisten of het wel ontstoken was, wees ze ons vriendelijk maar dringend op “the yellow stuff not good, I can see!”. Okay, toch maar de zalf en wat waterdichte pleisters gekocht voor morgen. Hopelijk helpt het snel!

Na een lunch hebben we nog wat rond gewandeld in het dorp. Opeens begint het keihard te regenen, wij snappen nu waar de term ‘tropische regenbui’ vandaan komt. Gelukkig was het ook vrij snel weer droog. De hoop dat het zou zijn afgekoeld verdween snel, het was nog steeds bloedheet en bewolkt. Maar dat mocht de pret niet drukken, op ons gemakje zijn we verder gewandeld. Tijdens het wandelen hoor je vaak ineens achter je “beep beep”. Dat is dan geen auto of scooter, want dat rijdt hier allemaal niet. Nee, dat is een Thai die een grote kar met spullen voortduwt en bij gebrek aan een toeter, er zelf maar eentje nadoet. Wel een werk zeg, alles komt hier op het eiland per boot aan en wordt dus met dit soort karren over het eiland verspreid.

Naast veel winkeltjes, restaurants en barretjes, zitten hier opvallend veel tattooshops. Maar echt heel veel, om de paar deuren kun je je permanent laten beschilderen. Nou viel het ons gisteren op Ko Lanta ook al op dat bijna iedereen hier (westers of local) tatoeages heeft. Zelfs de meest lieflijke, schattige jonge meisjes. En dan geen bescheiden plaatje maar hele kunstwerken op meestal de bovenarm. Heel bijzonder. En het feit dat er hier zoveel shops zitten, geeft wel aan dat het hier big business is. Het zal er wel bij horen als je door Thailand reist. Wij passen echter, dat kleine schattige bloempje van Suus is sowieso al een gevoelig onderwerp binnen onze relatie ;)

Tijdens het wandelen komen we een bord voor een “Tsunami Evacuation route” tegen die je richting de berg leidt. Blijkbaar is Koh Phi Phi echt enorm getrokken tijdens de tsunami in 2004. ’S Avonds op de hotelkamer hebben we nog wat foto’s en filmpjes terug gekeken en dat is behoorlijk heftig. Van het stuk waar wij nu zitten, was zo goed als niks over. Dat betekent dus ook dat alles wat er nu staat nog maar een jaar of 8 oud is. En dat terwijl sommige dingen toch echt al behoorlijk vervallen zijn. We vonden heel toevallig ook een foto waar ons huidige guesthouse op stond, die is wel gespaard gebleven. Maar raar om te zien dat er omheen op de foto niks meer is terwijl als je nu naar buiten kijkt, iedere centimeter bebouwd is.

De middag/avond hebben we verder doorgebracht met een Chang op het terras en daarna overheerlijk eten bij het goedkoopste restaurant wat we toevallig tegenkwamen. Voor een dubbeltje op de eerste rang zitten kan dus echt! Als toppunt van de avond is Sander toch van z’n geloof gevallen en heeft een armbandje om. Wellicht zit die tatoeage er dus ook nog wel in….

Een paar foto's:
https://picasaweb.google.com/112246612687463615216/WelcomeToPhiPhiIslands?authkey=Gv1sRgCMyvrr3KpZHr8AE