Niks nakkes nada

Het ontbijt in het hotel is niet inclusief. Toen we gisteren hadden aangegeven dat we dat ook niet hoefden kwam er ineens een promotion tevoorschijn: tussen 10 en 11 mogen twee man voor de prijs van één aanschuiven. Komt dat effe goed uit: we slapen vandaag uit en zijn niet vies van een voordeeltje. We staan netjes om 10 uur bij de ontbijtzaal en Lise wordt voor niks gerekend. Het is een groot en uitgebreid buffet. Mooi, dat kunnen we morgen weer doen! Vervolgens gaan we naar de kamer en chillen daar nog wat en checken onze telefoons. We zijn lid van een Bali-Facebookgroep met vooral Australische leden. Sommige leden zijn begaan met het lot van de Balinezen en zamelen zelfs geld in, anderen klagen alleen maar dat ze hopen dat de vulkaan uitbarst na hun vakantie, want daar zijn ze toch zo aan toe.

Terwijl Sander verder opknapt voelt Susanne zich niet lekker: nog steeds buikpijn. Sander en Lise gaan zwemmen en Suus gaat even bijslapen. We halen onze gratis badhanddoeken op en gaan zwemmen en springen. Lise kan voortaan in het zwembad springen zonder op te vangen en doet dat veelvuldig. Soms moeten we even wachten omdat er verder alleen gasten zijn die rustig baantjes aan het trekken zijn en die natuurlijk niet ondergespat kunnen worden.

´s Avonds lopen we via het strand naar een ander buurtje om wat te eten. Sommige straten zijn leeg, omdat er alleen maar muren staan waar een groot hotelcomplex achter is gebouwd. We zien alleen de securitymannetjes. De restaurantjes die eromheen liggen zijn vaak ook helemaal leeg. Het geeft een wat vreemde sfeer.

Om de hoek is ineens één tent afgeladen vol. The place to be zeker. Wij lopen toch nog even door en zien een gezellige mexicaanse tent: Motel Mexicola. Als we naar binnen gaan wil het securitymannetje weer in de tas kijken en mogen we onze fles water niet meenemen. Die wordt in de garderobe gezet met onze naam erop. “Hebben jullie gereserveerd?”. Eeeuuuh, nee natuurlijk niet. Helaas, alles zit vol. We kunnen nog wel op het terras buiten zitten om wat te eten. Prima hoor. We bestellen wat te eten en Sander neemt zijn medicijnen die hij voor het eten in moet nemen. Motel Mexicola blijkt een superhippe tent te zijn waar mensen af en aan komen om te eten en te dansen.

Lise begint te dansen op de Mexicaanse muziek, en de ober danst mee. Ze danst de sterren van de hemel, samen met Gede. Dat moeten ze binnen ook zien vindt hij en neemt haar mee naar binnen de dansvloer op. Daar wordt uitvoerig gedanst. Tijdens het eten is Gede natuurlijk nog niet van Lise af. Ko wordt verstopt, Ko wordt in de lucht gegooid en er wordt gedanst. Lise heeft de avond van haar leven. Gede komt uit een stil dorpje op twee uur afstand van Seminyak en hij is de enige kostwinner van het gezin. Als hij zijn salaris heeft gekregen gaat hij terug voor één of twee dagen om zijn familie te zien en hen van geld te voorzien. Dit soort verhalen zijn er legio. Bali is ontzettend afhankelijk van de toeristenindustrie die voornamelijk in het zuiden is. Dat is ook de reden dat ze het liever zo lang mogelijk niet over de vulkaan hebben. We nemen de taxi terug en dit is de eerste deze reis die de meter aanzet. Voor twee euro zijn we weer terug in het hotel. De fles water zijn we vergeten bij de garderobe.