Schildpadden spotten

Het is 4.30 uur als de wekker gaat. Jeetje, als we weer thuis zijn, hebben we vakantie nodig om bij te komen van deze reis door Indonesië. Maar de wekker gaat voor een goed doel want we worden tussen 5.30 en 6.00 uur opgepikt voor de boot naar de tropische Gili eilanden!

Helaas voelt Sander zich nog steeds niet goed dus pakt Suus snel alle spullen in en kleed zich aan. We twijfelen zelfs nog even of we überhaupt wel moeten gaan, als Sander zich zo voelt. Maar Sander is volhardend en dus gaan we gewoon. Lise laten we zo lang mogelijk slapen. Om half 6 staat Suus bij de ingang van de homestay. De eigenaresse en de zoon van de homestay zijn al volop bezig in de keuken. Fijn dat ze al wakker zijn, nu kunnen we de kamer gewoon betalen in plaats van het geld te moeten achterlaten op de kamer.

Omdat er steeds korte maar pittige buien vallen, mag Suus onder het afdakje wachten. De eigenaresse vraagt of we fruit mee willen omdat we het ontbijt missen. Suus bedankt 3 keer vriendelijk maar krijgt vervolgens toch twee bakjes fruit in haar handen gedrukt. Wel super lief weer allemaal. Het valt op hoeveel leven er al op straat is op dit uur. Het lijkt of iedereen hier vroeg opstaat. We hebben sowieso het idee dat mensen hier hele lange dagen maken. Ze werken niet zozeer heel hard als wel heel veel en lang.

Om kwart over 6 is er, uiteraard, nog geen pick up. Wat een gedoe toch steeds. Als Suus het nummer op het kaartje belt, krijgt ze de melding dat het nummer niet bestaat. De jongen van de homestay probeert ook te bellen. Precies dan komt er een man aanlopen met een 'Blue water express' petje. Jeuj! Suus gaat snel naar de kamer om Sander, Lise en de spullen te halen. Hop in het busje en gaan.

Aangekomen in de haven van Padang Bai regent het behoorlijk en de grond bestaat uit modder en plassen. We schuilen en checken in. We doen onze regenhoezen over de backpacks en hopen dat alles een beetje droog blijft. Alledrie krijgen we een boardingpass en lopen naar de boot. So far, so good qua de juiste boot en dat het erop lijkt dat Lise inderdaad gewoon mee kan.

In de rij voor de boot worden we eruit gepikt: “Baby's first!” Zo baby is onze baby niet meer maar we maken er dankbaar gebruik van. Een van de mannen van de boot tilt Lise op de boot. Over een dun randje aan de zijkant van de boot klimt hij met haar aan boord. Wij volgen. De achterste rijen stoelen zijn voor priority seating. Hier mogen wij dus gaan zitten met Lise. De overtocht kan nogal heftig zijn met flinke klappen en hoe verder je naar achteren zit, hoe minder last je hiervan hebt. We doen Lise haar reddingsvest weer aan en wachten af.

De tocht verloopt prima. Soms zijn er wat ruige stukjes maar eigenlijk valt het reuze mee. Het personeels is super vriendelijk en we krijgen zelfs mentosjes. Lise slaapt bijna de hele weg. En dan na ongeveer 1,5 uur zien we het eerste eiland; Gili Trawangan. Hier verblijven wij en dus moeten we eruit. Over hetzelfde smalle randje klimmen we van de boot af en stappen op het strand. Wow, wat is het water hier prachtig helderblauw!

Sander voelt zich gelukkig een stuk beter en dus besluiten we te voet op zoek te gaan naar onze homestay. Op Gili zijn geen verharde wegen en geen gemotoriseerd verkeer. Dus je loopt, fietst of maakt gebruik van paard en wagen. Wij lopen dus. Maar man, wat is het heet! Zeker met alle bagage op onze rug en in onze hand. En we hebben geen idee waar we heen moeten. Dat hadden we natuurlijk iets beter kunnen voorbereiden. We vragen een aantal mensen of ze weten waar we Indigo Bungalows kunnen vinden maar worden heen en weer gestuurd. We lopen zo'n 3 kwartier, zijn kapot en drijfnat als we het uiteindelijk gevonden hebben. Bij het inchecken spreekt men niet heel goed Engels en het verloopt allemaal niet heel soepel. Wat zijn we blij als we uiteindelijk in onze bungalow zijn. Niet de mooiste bungalow die we tot nu toe hebben gehad maar het is prima. Airco vol open, fles water erbij en even bijkomen. Ook gebruiken we de wifi even om ons voor te bereiden op wat we moeten doen bij een aardbeving of tsunami. De situatie rondom Mount Agung wordt namelijk wel steeds spannender. Het risicolevel is vanmorgen verhoogd naar het hoogste niveau...We zitten hier op Gili op veilige afstand maar een uitbarsting zou wel aardbevingen of een tsunami kunnen veroorzaken en dan zijn we maar liever goed voorbereidt.

Na even uitgerust te hebben, willen we z.s.m gaan zwemmen in de zee. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn ontzettend slecht dus misschien is dit onze enige kans. We kleden ons om en lopen naar het strand waar we eerst nog even bij een strandbar gaan zitten om iets te eten en drinken. Daarna huurt Suus een snorkel en gaan we met z'n drieën het water in. Het water is echt prachtig. Een beetje onhandig is wel dat er meteen koraal is waardoor we heel goed moeten uitkijken om onze voeten niet open te halen. Heel mooi is het koraal niet, het is vooral dood en afgebroken. We zwemmen en snorkelen een minuut of 5 als Sander iemand 'turtle' hoort roepen. Dus Suus er naar toe met de snorkel en ja hoor, er zwemt gewoon een zeeschildpad! We zitten echt nog super ondiep dus hij is heel dichtbij. Dit is echt prachtig! We zijn wel bij bewust bij 'Turtle Point' de zee in gelopen maar dat we zo snel een schildpad zouden zien hadden we nooit durven hopen. Suus volgt de schildpad een tijdje en daarna zwemmen we weer een stukje met z'n drieën. Sander hoeft niet te snorkelen en heeft ook niet zijn juiste lenzen in.

Suus gaat weer snorkelen en binnen no time spot ze er weer een. Wow! Sander en Lise zijn nu vlakbij en de schildpad zwemt recht onder hun door. Sander moet uitkijken hem niet te raken met zijn voeten. We volgen de schildbad een tijdje. Als Suus boven de schildpad zwemt, komt hij ineens omhoog. Hij lijkt echt totaal niet onder de indruk van ons en Suus moet d'r best doen niet te botsen. Hij komt met z'n kop boven water, vlak voor ons. Heel gaaf om te zien. Omdat het water zo helder is, kan Lise hem ook gewoon zien en ze vindt het erg gaaf. Ze wil nog wel even de duikbril op maar wil niet met haar snoetje onder water. Fijn dus dat ze het op deze manier toch gewoon kan zien.

Als Lise genoeg heeft van het zwemmen, gaan zij en Sander naar de kant en gaat Suus nog even snorkelen. Terwijl Sander en Lise zandkastelen bouwen, zoekt Suus schildpadden. Maar er zijn er geen meer te bekennen. Zouden die eerste twee dan zo'n gelukstreffers zijn geweest? Ondertussen komen er wel prachtige vissen voorbij dus het is alsnog wel leuk. Na ongeveer een uurtje komt er weer een schildpad in zicht en ook deze volgt ze een tijdje. Het blijft leuk.

Eenmaal terug op het strand, chillen we nog even en besluiten dan terug te gaan naar onze homestay. Daar duiken we nog heel even het zwembad in. Daarna gaan we snel douchen want overal zit zand. Als we zijn aangekleed lopen we terug naar 'de strip', op zoek naar een leuk restaurant. We komen er dan achter dat we helemaal niet zo ver van de haven verblijven en dat we dus echt onnodig veel hebben gelopen vanmorgen. Nou ja, kan gebeuren. Er staat nog wel een klusje op de agenda. Sinds Lise geboren is op 23 januari, maken we iedere maand op de 23e een foto met dezelfde knuffelbeer. Deze beer is eerder al mee geweest naar Ibiza en Italië en in de ruim 3,5 jaar hebben we nog nooit een maandfoto gemist. Maar eigenlijk paste de beer niet in de backpack. Als oplossing hebben we thuis een foto van de beer gemaakt en afgedrukt zodat Lise nu, op de 23e, alsnog met de beer op de foto kan. We zoeken een mooi plekje op het strand en zetten de traditie voort.

We wandelen gezellig naar het zuiden van het eiland. Ook al rijden hier geen auto's of honderden scooters, het is toch oppassen voor de paardenkarren die voorbij razen en voor fietsen. We vinden een leuk restaurantje op het strand en kiezen een tafeltje recht aan zee. Het is inmiddels donker maar het is toch erg leuk. Sander eet een 'snapper' (vis) en Suus en Lise delen een pizza. Na het eten scoren we nog snel een ijsje voor Lise en gaan daarna snel terug naar de homestay. We zijn alledrie doodmoe en kruipen met z'n drieën in hetzelfde bed.