Dolfijnen

5.15 uur. Piep piep. Shit, wat is er aan de hand? Oh, de wekker. Zo vroeg?! Oh ja, we gaan dolfijnen zoeken! We kleden ons snel aan want we worden om 6 uur opgehaald door Captain Jojo. Suus vond het nummer van Captain Jojo een hele tijd geleden op Tripadvisor. Een aantal weken terug belde ze hem om een dolfijnentour bij hem te reserveren. Dat kon, ik moest t.z.t. nog maar ons kamernummer doorgeven. Suus vroeg naar een emailadres voor een bevestiging maar die had hij niet. Oh oh, als dit maar goed zou komen. Maar anders boeken we gewoon een tour bij iemand anders.

Maar alle zorgen bleken voor niets, Captain Jojo had Suus gisteren nog gesmst om de pickuptime af te spreken. Hij was het dus niet vergeten. En warempel, 5 Voor 6 belde hij Suus, hij stond beneden klaar. Dit keer geen busje of auto maar gewoon te voet. Het strand was ongeveer 3 minuten lopen en hij had zijn bootje daar al klaarliggen. Terwijl we andere toeristen met z'n tweeën achterop de scooter van hun kapitein zagen arriveren, waren wij blij dat ons hotel op loopafstand van het strand lag.

We propten Lise weer in haar zwemvest en gingen aan boord. We zagen heel veel andere bootjes ook vertrekken. Lovina staat bekend om de dolfijnentours en concreet betekend dat dat er heel veel bootjes 's morgens op zoek gingen naar dolfijnen. Maar daarom hadden wij bewust Captain Jojo gekozen, hij staat erom bekend dat hij juist de drukte vermijd door op andere plekken te gaan zoeken. Dus waar iedereen rechts ging, gingen wij links.

De zee was heel kalm en het uitzicht prachtig. Achter de bergen kwam langzaam de zon op. Ondertussen tuurden we over de oppervlakte op zoek naar dolfijnen. We zochten en zochten maar geen dolfijnen. Oh nee, het zal toch niet dat we speciaal hiervoor helemaal naar Lovina zijn gekomen en dan vervolgens niks zien? Captain Jojo gaf aan dat de andere boten al wel dolfijnen hadden gezien. We gingen nog even zoeken en anders gingen we toch maar richting de rest. Wij waren het daarmee eens. Liever in de drukte dan helemaal niet.

En dus gingen na een korte tijd zoeken toch maar richting de andere boten. Jeetje. Dit waren er echt heel-erg-veel. Bizar veel. We schatten rond de 150 bootjes. De bootjes gingen kris kras door elkaar, wat een chaos. Opeens knalden wij ook op een andere boot. Dat was natuurlijk onvermijdelijk. De twee kapiteins staken hun hand naar elkaar op. No hard feelings. Gelukkig maar.

Opeens begonnen mensen verderop te gillen en als malloten gingen alle bootjes ineens die kant op. Dolfijnen! Wij zagen nog niks, we waren te ver weg. Dit ging zo nog een paar keer. Tot opeens Captain Jojo heel hard “look, look!” riep. Vlak naast onze boot, een hele groep dolfijnen. Wow, wat was dit gaaf! Volgens hem waren het zo'n 15 dolfijnen.

Dit gebeurde zo nog een paar keer. Soms dook de groep op vlak naast onze boot, soms wat verder weg. Maar we hebben ze vaak en heel goed kunnen zien. Langzaam werd het ook rustiger, steeds meer bootjes gingen terug naar de haven. Captain Jojo wilde ons toch nog een soort private tour geven dus bleef over tot een van de laatste tien bootjes. En opeens, recht voor onze boot, op zo'n 3 meter afstand, sprong er een dolfijn uit de zee. Verticaal omhoog om daar een rondje te draaien. Wow, wow, wow, prachtig dit! Wat een bofkonten zijn wij!

Na ruim 2,5 uur op het water te zijn geweest, gingen we ook terug naar de haven. Captain Jojo vroeg nog of we wilden snorkelen maar we hadden geen spullen bij ons. Toch stopte hij even op de snorkelspot zodat we de visjes vanuit de boot konden zien. Ook kregen we koekjes die de vissen uit onze hand aten, erg leuk.

Eenmaal terug op het strand bedankten we Captain Jojo en liepen terug naar onze homestay. Daar waren we nog mooi op tijd voor het ontbijt. Ondanks dat we hier twee nachten hadden geboekt, hadden we toch besloten vandaag al te gaan. We hebben wel gewoon netjes voor 2 nachten betaald en zijn onze spullen in gaan pakken.

Sander ging op zoek naar een Uber om ons terug te brengen naar Ubud. Hij vond iemand voor 300.000RPH. Tot hij een berichtje kreeg van die chauffeur dat Uber verboden was en Sander hem wel gewoon als private driver kon inhuren voor 550.000. Ja doei. Toch bleek het allemaal wat lastig. Er waren geen andere Ubers beschikbaar en ook het installeren van de Grab-app zorgde niet voor succes. Daarom vroegen we de mevrouw van de homestay. Zij wist nog wel iemand en ging voor ons bellen. Voor 550.000 kon iemand ons naar Ubud brengen. Prima, we hebben niet echt andere opties. Ondertussen maken wij nog even gebruik van de wifi en lezen dat er afgelopen nacht een aardbeving in Ubud is geweest door de vulkaanactiviteit. Niet heel ernstig maar toch wel spannend allemaal.

Gelukkig was de chauffeur er binnen 5 minuten. We gooiden onze backpacks achterin en stapten in zijn busje. De hele weg die we gisteren hebben gereden, weer terug. Gelukkig dit keer zonder de gigantische file maar dan nog zijn we 3 uur onderweg. Een paar keer komen politieauto's ons tegemoet. Daarachter een hele stoet Ferrari's en amborghini's. Best bizar en de chauffeur merkt op “Rich people”. Daar heeft hij vast gelijk in. Maar waarom ga je in hemelsnaam met je dure auto hier over de wegen rijden die echt vol met gaten en hobbels zitten?

We rijden verder en verder. Lise heeft gelukkig bijna de hele weg geslapen. Sander ook even maar voelde zich erg beroerd toen hij wakker werd. Wagenziekte? We hadden nogal wat slingerachtige bergweggetjes achter de rug.

Eenmaal in Ubud was het verkeer wel erg druk en toen we eindelijk bij de straat van onze homestay (dit keer middenin het centrum) kwamen, bleek het eenrichtingsverkeer. Omdat we niet, al filerijdend, het hele centrum door wilden, besloten we uit te stappen en de laatste 500 meter te lopen. Op zich niet spannend maar wel met Lise, backpacks, kapotte stoepen, hectisch verkeer en veel voetgangers. Gelukkig kwamen we heelhuids aan bij Kuaya homestay. Daar werden we heel hartelijk ontvangen met zelfs koffie en thee. En weer hadden we een huisje recht aan het zwembad.

Sander voelde zich nog steeds niet lekker dus ging even op bed liggen. Suus en Lise trokken meteen hun zwemkleding aan en doken het zwembad in. Na een uurtje zwemmen zijn ze snel gaan douchen en aankleden want er staat nog een klusje op de lijst; De volgende dag wilden we naar Gili en we moesten nog een boot boeken. Sander voelt zich nog steeds ziek dus blijft in bed. Suus en Lise gaan op pad.

Na de eerste 5 tourbureautjes zakt de moed Suus in d'r slippers. Er zijn veel aanbieders van boten naar Gili maar er gebeuren heel veel ongelukken. Lang niet alle boten zijn veilig. We hebben veel reviews gelezen en besloten dat we met Blue Water Express willen gaan. Duur maar veilig en goed aangeschreven. Maar dat blijkt nog niet zo makkelijk want blijkbaar heeft ieder tourbureautje contracten met verschillende maatschappijen. Maar Suus en Lise zetten door en vinden uiteindelijk iemand die wel een contract met deze organisatie heeft. De dame belt voor ons. Voor morgen zijn nog twee plekken vrij. Shit, dat is te weinig want Lise telt volledig mee. Suus besluit verder te gaan kijken. Weer een bureau met een contract. Twee plekken vrij. Hmm, dat klopt dan in ieder geval wel. De man stelt een andere datum voor maar dat schiet niet op. We hebben al een hotel geboekt wat we niet meer kunnen annuleren en we willen niet te laat vertrekken zodat we op tijd terug zijn op Bali voor onze terugvlucht naar huis. Dan adviseert de man een aantal andere organisaties maar Suus wil niet blind boeken.

Lise had nog een ijsje tegoed dus die gaan we eten bij de buren. Ondertussen zoekt Suus naar reviews van de maatschappijen die hij adviseert. Slecht, slechter, slechtst. Gaan we niet doen. Alleen Giligili is nog een redelijke optie. Terug naar de meneer maar ook Giligili is al vol. Pfff, wat een gedoe. Dan vraagt Suus of hij niet kan regelen dat we wel gewoon een kaartje kopen voor Lise maar dat ze bij ons op schoot gaat. Grote kans namelijk dat ze het spannend vindt en sowieso op schoot wil en dan hebben we dus aan twee plaatsen genoeg. Hij belt en het mag! Wat een opluchting, we kunnen toch mee! Snel gaan Suus en Lise aan de overkant een gigantische stapel briefjes pinnen en regelen we alles voor de boeking. De man wordt helemaal gek van Suus nadat ze wel 5 keer vraagt of we echt echt echt Blue Water Express krijgen en niet morgen toch ineens op een andere boot worden gezet. De reviews op Tripadvisor liegen er niet om namelijk. Maar de man zweert bijna dat het allemaal in orde is.

Nou, dat was best even stressen dus tijd voor ontspanning. Het is erg vervelend dat Sander ziek is maar we besluiten er het beste van te maken en dopen het tot meisjesmiddag. En wat kan er dan niet ontbreken? Een massage! Lise vond het de vorige keer zo leuk dat ze een aantal keer heeft gevraagd of ze nog een keer mocht. We boekten voor allebei 30 minuten voetmassage en genoten ervan. Daarna was het tijd om te eten. Wij zijn dol op sushi, Sander niet zo. Dus dit was onze kans! We vonden een sushirestaurant en vermaakten ons met 'ik zie ik zie wat jij niet ziet'. Terwijl iedereen om ons heen de meest prachtige creaties op hun bord had liggen, bestelden wij alleen avocado maki omdat dat ongeveer de enige vega optie op de kaart was. Ach, alles met avocado vinden we toch het lekkerst. Lise kreeg stokjes die met een elastiekje aan elkaar zaten en het eten daarmee ging verrassend goed.

Na het eten kochten we nog wat broodjes omdat we morgen eerder weg zouden zijn dan het ontbijt. Terug in de homestay zochten we ook nog naar de eigenaren om de kamer te kunnen betalen maar we vonden ze niet. Hopelijk zou dat morgenvroeg nog kunnen.

Sander had al die tijd liggen slapen en sliep nog. Snel zijn wij ernaast gekropen met de wekker dit keer op het belachelijke tijdstip van 04.30 uur....