"Ga maar, je bent bijna bij de zee!"

Ga maar, je bent bijna bij de zee!

Wederom is Suus als eerste wakker en na ongeveer twee uurtjes volgt Lise. We bestellen weer een ontbijtje en als dat gebracht wordt, maken we Sander wakker. Ook nu is het weer een heerlijke ochtend op onze veranda.

We willen morgen graag een snorkeltrip maken naar Nusa Lembongan dus gaan op zoek naar een tourbureautje. Bij de eerste die we tegen komen, informeren we naar de mogelijkheden. De man van het bureau adviseert ons heel goed en belt even naar wat aanbieders om namens ons wat vragen te stellen. Mag een kindje van 3 überhaupt wel mee en is het veilig, wat voor een soort boot is het en hebben ze morgen nog wel plek? Uiteindelijk kiezen we er eentje en boeken we.

Daarna willen we naar Kuta. Kuta is een dorp op zo'n half uurtje rijden van Sanur. Het schijnt een beetje het Llorret de Mar voor Australiërs te zijn. We hebben er daarom bewust niet voor gekozen om in Kuta te verblijven maar willen het wel even zien. Vrijwel direct worden we aangesproken door een man die vraagt of we transport nodig hebben. Toevallig wel! We onderhandelen wat en voor 130.000RPH wil hij ons wel meenemen. We lopen mee naar zijn auto en moeten lachen om de gare bak waar we mogen instappen. Maar ach, het is allemaal prima.

In Kuta is het chaos. Super druk, schreeuwerige winkels en restaurants, verkopers die je bijna hun winkel binnentrekken. Al snel hebben we in de gaten dat we de juiste keuze hebben gemaakt om hier niet te verblijven. We besluiten naar het strand te lopen. Daar staan overal plastic stoeltjes en mannetjes met koelboxen. Er staan heel veel oudere dames en ze springen allemaal op Lise af. Dit keer niet omdat ze het blonde meisje zo bijzonder vinden. Bali een stuk toeristischer en er lopen hier volop blonde kindjes dus wat dat betreft is de rust wedergekeerd. Nee, ze willen haar haren invlechten. Of haar nagels lakken. Of een tijdelijke tattoo. Uh, nee dank je. Lise leert snel, als er mensen op ons af komen die iets aan ons willen slijten, zegt ze 'no' of begint met haar hoofd te schudden, haha.

We nemen plaats op een paar plastic stoeltjes en bestellen een koude Bintang. De verkopers blijven komen. Een dame vraagt Suus of ze een massage wil. “Maybe later”. Waarop de dame een krukje pakt en pal achter ons komt zitten zodat Suus niet ingepikt kan worden door een andere masseuse. Na 5 minuten vraagt ze: “You want massage now?” Vooruit dan maar. Echt vervelend is het natuurlijk niet, een heerlijke massage op het strand onder het genot van een biertje. Er zijn ergere dingen. Ondertussen wil Lise toch wel graag gelakte nageltjes dus settelen twee dames zich naast haar op de grond. De een lakt de nageltjes, de ander schildert er bloemetjes op. Het worden ware kunstwerkjes en Lise is apetrots.

We lopen nog wat door Kuta en shoppen nog een paar slippers. Nu ook voor Lise. Echte Havaianas, net als papa en mama. We keren op tijd terug naar het strand. We willen om half vier bij de 'Bali Sea Turtle Society' zijn. Dat is een organisatie die schildpadden eitjes opgraaft en verplaatst om ze beschermt te laten uitkomen en vervolgens de schildpadjes uit zet in zee. Om 16.00 uur kun je een bonnetje ophalen waarmee je vervolgens een schildpadje kan krijgen om deze uit te zetten. De man van het strandbarretje waar we eerder vanmiddag waren, had ons echter geadviseerd om er om 15.30 al te zijn. En dat bleek niet onterecht, al snel stond er een gigantische rij. Suus ging in de rij staan terwijl Sander weer neerstreek op een plastic stoeltje op het strand. Lise kreeg een schepje en emmertje en vermaakte zich ook opperbest.

Suus bemachtigt twee bonnetjes, doet een donatie en gaat ook nog even op strand zitten todat het tijd is om de schildpadjes op te halen. Lise heeft alvast een naam bedacht voor haar schildpad: 'Pel' en achternaam 'Streep'. Geen idee hoe of waarom maar ze is er blij mee. Sander en Suus noemen hun schildpad 'Bintang Bà-li'.

Dan is het zover, de schildpadjes mogen opgehaald worden. Suus en Lise lopen erheen en krijgen allebei een plastic bakje met water en een klein schildpadje. Wat een lief, schattig beestje. Die van Lise probeert al constant uit het bakje te klimmen maar gelukkig weten we hem steeds te redden van een hoge val. Voorzichtig lopen we met de bakjes met kostbare inhoud naar het strand. Daar moeten we, samen met minstens 100 andere mensen, achter een lijn gaan staan. Het stuk zee wat grenst aan het stuk strand met lijn wordt vrijgemaakt van zwemmers door de mannen van de organisatie. En dan is het moment daar, de beestjes mogen worden losgelaten. Je mag ze niet aanraken dus voorzichtig laten we ze vanuit het bakje op het strand glijden. Pel en Bintang kruipen direct richting de zee, samen met heel veel broertjes en zusjes. Wat een indrukwekkend gezicht! Lise moedigt onze nieuwe vriendjes enthousiast aan: “Ga maar, je bent bijna bij de zee! Het gaat heel goed!”

Dan komt de eerste golf en spoelt de beestjes weer meters terug. En dat gaat zo nog een paar keer. Het is een behoorlijke struggle voor de beestjes. Ondanks dat het echt indrukwekkend en prachtig is, heeft het ook iets sneus. We hebben gelezen dat van iedere 100 babyschildpadden, er ongeveer 1 volwassen wordt. Later horen we zelfs dat het maar 1 op de 1000 is :( Een aantal overleven de tocht naar de zee nu niet eens en worden door de mensen van de organisatie van het strand opgeraapt. Toch wel heel zielig. Onze beestjes zijn inmiddels uit zicht, zij hebben zich vooralsnog gered. We zwaaien nog naar ze en wensen ze veel succes. Best gek hoe snel je je verbonden voelt met zo'n klein beestje. We proberen maar niet teveel na te denken over alle vreselijke dingen die er kunnen gebeuren.

We hadden eigenlijk bedacht om 's avonds in Kuta te eten maar hebben het hier wel gezien dus gaan terug naar Sanur. We vinden een chauffeur en na het bekende onderhandelen stappen we in zijn auto. Hij zegt geen woord en we hebben het idee dat hij amper Engels spreekt. Totdat we langs een pickup truck komen waar allemaal voetbalsupporters in de laadkruimte zitten. Ineens begint hij volop te vertellen over het Balinese voetbalteam 'Bali United'. Ze zijn nummer 1 en spelen vanavond tegen Jakarta. Schijnbaar zitten er vier Nederlandse spelers in het Balinese team en hij laat ons de krant zien met de opstelling van de teams. Er zitten inderdaad een aantal Nederlandse namen tussen, grappig. Zoals altijd vraagt ook hij waar we allemaal nog heen gaan en of we nog ergens vervoer nodig hebben. Hij geeft onze zijn kaartje zodat we daar misschien nog gebruik van kunnen maken.

Terug in onze homestay douchen we en gaan meteen weer op pad om te gaan eten. Vlakbij ons hotel hadden we vanmorgen gezien dat ze ook vegetarische Indonesische gerechten hebben en dus bestellen we een vega Nasi Goreng en vega Mie Goreng. Lise krijgt een kindermenu met vis waarvan ze de helft aan de zwerfkat voert die er rond loopt. Die is natuurlijk niet meer bij ons tafeltje weg te slaan.

In het restaurant is een muzikant liedjes aan het zingen. Omdat er best wat kinderen zijn, zingt hij ook 'twinkle twinkle little star' en 'daddy finger'. Verzoekjes zijn ook welkom en Suus vraagt 'All of me' van John Legend aan waarop Lise en Suus samen dansen.

Na het eten gaan we terug naar de homestay waar we nog even wat wondjes op Lise's voetjes schoonmaken. Het zijn kleine schrammetjes maar heej, zo begon destijds in Thailand het wondje op Sanders voet ook. Een paar dagen later was dat een ontstoken gat en moesten we iedere dag naar het ziekenhuis. Dat risico gaan we nu niet meer lopen.

We leggen Lise in bed en ze zegt ineens: “Wat was het leuk he, bij de schildpadden!”. Ja schat, was was het leuk. Het was wederom een leuke dag!