Op een klein stationnetje 's morgens in de vroegte

De wekker gaat weer eens veel te vroeg, om 06.30 uur. Onze jetlags zijn over, dus we hebben moeite om wakker te worden. We douchen en proppen alle spullen weer in de backpacks. Vandaag gaan we met de trein naar Surabaya. Tijdens het ontbijt doen we dezelfde truc als gisteren, zodat Lise wat langer kan slapen. Sander moet nog effe een paar miljoen pinnen om de tour naar de Bromo te betalen vannacht.

De taxichauffeur is netjes op tijd en we gooien de backpacks achterin en rijden voor 40.000 Rupiah naar het station. Daar aangekomen printen we onze tickets met de code van onze online reservering. We moeten nog ruim een uur wachten voor de trein er is. Het station is niet groot, maar ook hier is weer een speelhoek met plastic speeltoestellen. Als je zonder kind reist valt het je niet op, maar op heel veel plekken zijn speelgelegenheden. Lise heeft in het algemeen moeite met vreemde toiletten en dat is hier in Indonesië nog net iets erger. Het is, op z'n zachtst gezegd, ook niet allemaal even schoon en westerse toiletten zijn hier niet de standaard. We verleiden haar met een cadeautje om toch echt even naar de wc te gaan. Dat lukt gelukkig. Wel zelf even papieren zakdoekjes meenemen :-).

We hebben Eksekutif tickets, de meest luxe klasse. In werkelijkheid lijkt het op onze tweede klasse, maar dan met meer beenruimte. In de trein kletsen we met onze Franse buurman Karim en hij doet ook samen met Sander en Lise een potje Ganzenbord. Een medepassagier maakt een foto van dit tafereel. Weer een foto van onze Doutzen in de dop, of is hij geïnteresseerd in oud Hollandsch Ganzenbord? In de cateringwagon kopen Sander en Lise een flesje water, en worden weer gefotografeerd door het personeel. Sander maakt ook een foto van Lise's fans, wel zo netjes natuurlijk. Terug op ons plekje komen ze ook met eten langs, maar we slaan de vegetarische rijstschotel met kip toch maar af. De trein stopt regelmatig voor 15 minuten en we vragen ons af of we op tijd in Surabaya aankomen.

Als we na 5,5 uur Surabaya binnenrijden (slechts 30 minuten vertraging!) zien we voor het eerst echte sloppenwijken. Hutjes van golfplaten met alleen maar rommel en vuil. Toch staan mensen hun stoepje te vegen. Overal lopen kinderen. Midden in de sloppenwijk staat een modern gebouw van tig verdiepingen. Dat zal wel netjes zijn opgelost met de vorige bewoners van dat stukje stad...

Op het station is het perron heel smal en staat er direct weer een trein aan het perron. We lopen en lopen maar en alle andere reizigers moeten overstappen in die andere trein. Toevallig zeg. Oh nee, je moet door die trein om bij het echte perron te komen. Foutje. We nemen afscheid van Karim en worden aangesproken door een taxichauffeur. We onderhandelen zolang totdat ie ons niet meer mee wil nemen voor 40k. De Bluebird taxi die normaal zijn meter aanzet wil het wel voor 25k doen. Plus 6k parkeergeld. Dat moet die chauffeur dus iedere keer betalen als hij van het terrein afrijdt. Slimme zet van een gemeenteambtenaar. Onderweg blijft hij eerst stilstaan in het verkeer op de spoorbaan. Geeft niks, er komt slechts één trein per 15 minuten. Oke. Nou snappen we ook waarom de trein stapvoets de stad binnenrijdt. Op straat hebben mensen mondkapjes om in verband met de smog. “Hey, de tandarts!” roept Lise. We passeren een straat met wel 100 velgenshops. Allemaal bijelkaar. Gisteren kwamen we, in the middle of nowhere, ineens een hele straat met alleen maar bezemwinkels tegen. Allemaal dezelfde bezems. Wat is de gedachte achter deze verkoopstrategie? De meter geeft uiteindelijk 16k aan, dus hij heeft er niet veel bijgesjoemeld voor ons rijke touristen. We geven hem vervolgens zoveel fooi dat de onderhandeling zinloos maakt. Het gaat ook meer om het principe. We snappen maar al te goed dat ze ons meer vragen dan een lokale bewoner. Maar dan willen we wel voor net zoveel afgezet worden als andere rijke westerlingen.

Het Pop! Hotel is een supermodern complex waar budgetkamers worden aangeboden. Onze kamer is op de 15e verdieping met een indrukwekkend uitzicht. De badkamer is een soort douchecel zoals ook in een caravan zit. We mogen gratis zwemmen bij de buren; het sjiekere hotel Harris. Dat doen we meteen. Het is Lise-time. We gaan naar het supersjieke zwembad op de vijfde verdieping. Daar vermaken we ons opperbest en we besluiten aan het zwembad iets te eten, omdat de tijd schaars is. We bestellen onder andere Gadogado, die heerlijk is! Een cocktail en biertje erbij om het compleet te maken. We zitten in een hippe loungebank te eten voor westerse prijzen. Het contrast met de sloppenwijk van vanmiddag kan bijna niet groter. En dat zit ons eigenlijk niet lekker.

We hebben dit hotel geboekt voor één nacht, maar gaan er eigenlijk maar een paar uurtjes slapen. Om 23:00 worden we al opgehaald voor de sunrise tour naar de bromovulkaan. Rond half 8 liggen we met z'n drieen in het tweepersoonsbed. Balen dat het maar voor een paar uur is want het is het beste bed van de reis tot nu.

Omdat het uploaden van foto's een drama is op deze website, proberen we het op onze ouderwetse manier: https://photos.app.goo.gl/8p3yWyfImAZ15P4g2