Taxi driver; new on the job

Taxi driver new on the job

Als enige westerlingen zaten we in de ontbijtzaal. Waar iedereen hele borden noodles of nasi goreng wegwerkten, hielden wij het bij een beetje cornflakes en een geroosterde boterham. De andere gasten vonden ons vast zielig ;)

Lise was wakker geworden met een lichtelijk ochtendhumeur, wat we haar niet bepaald kwalijk konden nemen. We hadden tenslotte een behoorlijke lange reis achter de rug. Omdat we in een airport hotel zaten, was er in de buurt echt niets te doen dus bleven we na het ontbijt op onze kamer om nog even te chillen. Dat bleek een goed idee want toen we om 12.00 uur verwacht werden voor de airportshuttle, was iedereen weer fris, fruitig en blij.

De shuttle bracht ons, samen met andere gasten naar het vliegveld. Steeds als we stopten, wilde Sander uitstappen waarop de chauffeur riep “not yet, sir!” Als laatste kwamen we bij de Air Asia terminal en mochten we eruit. De hele incheck, security riedel weer door en bij de Starbucks even een latte gescoord. Lise's oog viel direct op een felgekleurde speeltuin op het vliegveld. Hop, schoenen uit en gaan. Wij settelden ons op de bankjes ernaast en Lise speelde erop los. Ideaal. Wel grappig om te zien dat Lise het enige westerse kindje was maar vooral dat dat haar totaal niet opvalt. We wezen haar erop dat alle mensen zwarte haren hebben, behalve Lise en mama, die hebben gele haren (aldus Lise). Dat vond ze maar wat interessant!

Tijdens de vlucht (van ruim een uur) heeft Lise lekker geslapen en moesten wij vooral lachen om het feit dat er wel twee keer omgeroepen werd dat je echt je reddingsvest niet mocht pikken want volgens de Indonische wet, ga je dan 2 jaar de gevangenis in of krijg je een boete van 2.000.000 RPH. Ook riepen ze tegen het einde van de vlucht om wat je mocht meenemen aan handbagage. Heel handig!

Eenmaal op het vliegveld in Yogyakarta werden we aangesproken door een Duits meisje. Ze sprak ook Nederlands en vroeg of we een taxi wilden delen naar het centrum. Er voegde zich nog een andere Nederlandse jongen bij ons en we onderhandelen met een chauffeur over de prijs. Dit is overigens geen echte taxi, maar iemand die zich als chauffeur uitleent met zijn eigen auto. Hij heeft geen meter, dus hoeft ook niet sneaky een kaartje voor de meter te houden omdat de afgesproken prijs hoger is dan de daadwerkelijke prijs, zoals gisteren in Jakarta. De rit naar het centrum zou ongeveer 30 minuten duren. We vouwden ons met z'n allen in een auto waarbij Suus voorin zat met Lise op schoot, wat een feest voor Lise. We hebben meteen maar even gezegd dat dit echt niet meer mag als we weer thuis zijn :).

We reden en reden en ondertussen kletsen we over waar we allemaal al waren geweest en waar we nog heen gingen. Standaard backpackerspraatjes. De namen van onze medereizigers weten we niet. Ze vinden het allebei vet dat wij met Lise op reis zijn. “Die zal heel wat indrukken opdoen”. Jazeker, maar dat we echt zo ver weg zijn, daar heeft ze geen idee van. Ze gooit Ibiza en Indonesië gewoon door elkaar. De Duitse “Floortje Dessing” was de hele wereld al overgereisd. Ook de Amersfoortse medepassagier was een fervent reiziger. Die moeten toch oog hebben voor een goede taxichauffeur..? Eenmaal in Yogyakarta had de beste man geen idee waar hij was. De Amersfoorder had zijn hostel al vrij snel gelokaliseerd met Google Maps en met een keer vragen werd hij na een klein uur rijden afgezet. Op naar adres nummer twee. Floortjes Homestay was in een nadere buurt en laat nou net daar een festival plaatsvinden. Tientallen “Piet Plezier” Familiefietsen zijn versierd met lampjes. Supergezellig, maar het verkeer is geen doorkomen aan. Na letterlijk een uur zoeken, meerdere keren de weg vragen, twee navigatie apps naastelkaar gebruikend vinden we Floortjes Homestay. Floortje betaald ook wat Rupiah. Geen idee hoeveel, we hadden met z'n allen 100.000 voor de trip afgesproken. Vervolgens begint het der chauffeur te dagen: hij heeft ja gezegd tegen maar liefst drie drop offs op drie verschillende adressen in drie verschillende buurten. Dat in combinatie met zijn navigatieskills en het niet spreken van Engels begint op een klucht te lijken. Voor de derde keer gaat hij op zoek, nu naar ons hotel. Weer weet hij de weg niet, weer rijdt hij letterlijk 30 keer verkeerd. Eerst is het nog wel grappig, maar uiteindelijk wordt het toch wel erg vervelend. Behalve voor Lise, die blijft zingen over “Aardappels met chocola, boontjes met vanillevla”. Uiteindelijk rijden we voor de derde keer door een wat grotere straat met restaurants en zien we ergens verstopt een bordje van Aloha. Ons hotel! Een zijstraatje in en we zijn er! Eindelijk! Na letterlijk 3 uur rijden ipv 30 minuten. Sander is gefrustreerd, maar geeft de chauffeur 100.000 Rupiah. Eigenlijk de totaalprijs van de hele rit voor allemaal, omdat hij medelijden heeft met de beste man. Misschien moet hij toch investeren in een stratenboek, of een andere baan zoeken. We kunnen de man Whatsappen om morgen een aantal tempels met hem te bezoeken. Gezien het feit dat wij de tempels ook voor zonsondergang willen zien besluiten we dat maar niet te doen.

Tijd om iets leuks te gaan doen! We liepen naar restaurant Viavia (dank aan Ted voor de tip!). Daar bestelden we onze eerste Bintangs. Lise wilde graag appelsap maar dat hadden ze niet dus kozen we voor ananassap. Deze werd echter vers geperst en zag er dus heel anders uit dan appelsap. We vertelden haar dat dit Indonesische appelsap was en ze vond het heerlijk. Lise krijgt een rietje in haar drinken, maar voor volwassenen doen ze dat niet, beter voor het milieu. Super natuurlijk, maar deze daad van milieubewustheid staat in schril contrast met de uitlaatgassen van de duizenden scooters die hier overal rondtuffen. Helaas stootte ze daarna het glas van Suus om, Suus kreeg deze vol over haar heen en was drijfnat. Het eerste wasje is dus al gedaan :)

We genoten van het eten, de gezelligheid, de biertjes. Er werd live muziek gespeeld waar Lise natuurlijk nog even op wilde dansen. Jogja is tot nu toe echt super leuk met een hele gezellige sfeer. Na het eten haalden we in de supermarkt nog een (voorverpakt) ijsje voor Lise. Die had ze tenslotte wel verdiend na de afgelopen dagen. En dat voor maar liefst 2000 Rupiah, 13 cent. Het prijsniveau in Jogja is lager dan in Jakarta en helemaal vergeleken met Bali, maar de ijsjes in deze winkel zijn, in vergelijking met de rest van het assortiment super cheap. We wandelden terug naar ons hotel en vielen alledrie (wederom gezellig samen in een bed) vrij snel als een blok in slaap.