Selamat Datang!

Eenmaal uit het vliegtuig zeggen we tegen Lise dat we in Indonesië zijn. We lopen door de slurf en Lise kijkt door een raam. Het is al donker maar we zien nog net een soort parkeerplaats met vrachtwagens. Lise begint te springen en te roepen: “Kijk! Ik zie Indonesië!!”

De week voordat we vertrokken was er een flinke waterpokken uitbraak bij Lise op het kinderdagverblijf waardoor we haar weer mee naar huis namen. Ook klaagde ze ineens over oorpijn, niet heel handig als je gaat vliegen. Dus toch maar even langs de huisarts om het te laten checken. Gelukkig was het loos alarm. Ook namen we afscheid van Marleen die zaterdag een half jaar op wereldreis gaat. Wat gaan we haar missen!

Het inpakken van de backpacks was een uitdaging. Of eigenlijk vooral het beslissen wat er wel en niet mee mocht. Afgelopen juni gingen we naar Ibiza en sjouwden we drie koffers van ieder 23 kilo mee. Nu was het streven om alles in twee backpacks van ieder 15kg te proppen. Maar na lang twijfelen over ieder kledingstuk, lukte het!

Vrijdag was het dan zover. Sander heeft die dag standaard zijn Lise-papadag en Suus moest nog werken. Maar eind van de middag waren we dan toch echt klaar om te vertrekken. Toon en Ineke stonden als verrassing voor de deur om ons uit te zwaaien.

We reden naar Dusseldorf Airport waar Sander Suus en Lise op het vliegveld afzette en daarna zelf, in de stromende regen, de auto ging parkeren. Het inchecken en de securitycheck verliepen allemaal soepel en we aten nog even wat.

Eenmaal aan boord van het vliegtuig van Emirates kreeg Lise een aantal cadeautjes van de stewardess, een knuffel met deken, een kleurboek en kleurpotloden. Omdat het al 21.30 uur 's avonds was, was vooral Lise al moe. Nadat we eten hadden gekregen (met voor Lise een kidsmaaltijd en voor Suus de Asian vega), viel ze in slaap op de stoel tussen ons in. Toch kon ze haar draai niet echt echt vinden en was erg onrustig. We besloten daarom van de dekens een bedje op de grond te maken en daar heeft ze heerlijk geslapen. Totdat we bijna gingen landen, de stewardess Lise zag liggen en we op ons kop kregen. Dat mocht dus blijkbaar echt niet, al waren wij ons van geen kwaad bewust. Na 6,5 uur waren we in Dubai.

Op het vliegveld van Dubai hadden we een stopover van 5 uur. Een deel daarvan werd al gevuld met de busreis van het vliegtuig naar de terminal. Jeetje, het vliegveld is echt een compleet dorp! Lise was nog erg moe, haar nacht bestond tot zover tenslotte uit drie uur slaap. Daarom namen we een gratis Emirates buggy mee bij de gate. We wisten dat er op het vliegveld een speeltuin zou zijn dus gingen op zoek. Dit bleek veel meer dan een speeltuintje, het was een complete speelweide. Ook vond je op verschillende plaatsen een 'nursery'. Een ruimte met een bankje, een stoel en een box. Deze ruimte kon je afsluiten waardoor je hier in alle rust je kindje kan voeden, verschonen, slapen of spelen. Al met al kunnen we wel zeggen dat Emirates echt super kindvriendelijk is.

Tijd om weer in het volgende vliegtuig te stappen. Deze vlucht zou nog een stuk langer duren, namelijk ruim 8 uur. Inmiddels waren wij zelf alle besef van tijd al kwijt maar in Dubai was het middag dus in het vliegtuig werd lunch geserveerd en ook kreeg Lise weer cadeautjes. Vrij snel daarna viel Lise in slaap, dit keer braaf op de stoel. Ze heeft bijna de hele vlucht geslapen en wij deden af en toe een hazenslaapje. We hebben zelfs een film kunnen kijken. Natuurlijk waren we wel moe maar beide vluchten waren superrelaxed en Lise heeft het echt heel goed gedaan!

Eindelijk waren we er, in Jakarta! We haalden onze backpacks van de band, kregen een stempel in ons paspoort en gingen naar buiten. Wow, heet! Wij hadden onze lange broeken en hoodies nog aan dus dit was wel even omschakelen. Direct werden we aangesproken door taxichauffeurs. Na wat rondvragen en onderhandelen, hebben we voor waarschijnlijk nog steeds veel te veel geld een taxi naar ons Airporthotel genomen. Lise vond het maar gek dat er helemaal geen autostoel in de auto zat en ze dacht eerst dat Sander aan het rijden was. Tot ze in de gaten kreeg dat het stuur aan de andere kant zat en de meneer naast Sander stuurde. Ondanks dat ze hier dus links rijden, reed deze meneer met alle gemak gewoon rechts, net zo lang tot er een tegenligger aan kwam. Toch kwamen we veilig aan bij ons hotel. Onze kamer is prima, al heeft Suus altijd even tijd nodig om te wennen aan de lokale hygiënestandaard. Gelukkig hadden we wel een kingsize bed. Bij dit hotel was het namelijk niet mogelijk om een extra bed bij te boeken dus zou Lise tussen ons in slapen. En dat ging prima op deze manier. Ze had even wat moeite om in slaap te komen maar daarna hadden we alledrie een prima nacht tot een uur of 7.30!